quarta-feira, dezembro 02, 2009

Mi tío Titi

  Sabedes uma cousa?, morreu meu tío Roberto, Titi, pra nós, em Veracruz, despois dumas semanas difíciles tras uma operaçom a coraçom aberto. Sabia onde se metia: era cardiólogo, e ainda tinha muita enerxia que dar-nos. Mas vou-vos dizer algo: viviu coma rei. Pra que vos fagades uma idea, construiu um barco coas peças que lhe mandava uma revista de amantes dos barcos (e navegamos todos nel, por certo) e tivo um crocodilo em casa, a mascota da família: Pancho. Uma vida feliz, plena, e deixa uma família que o quere muito.
  Adiós, Titi. Ya nos veremos cuando me toque.

  Saben una cosa?, murió mi tío Roberto, Titi, para nosotros, en Veracruz, después de unas semanas difíciles tras una operación a corazón abierto. Sabía dónde se metía: era cardiólogo, y todavía tenía muxha energía que darnos. Pero les voy a decir algo: vivió como rey. Para que se hagan una idea, construyó un barco con las piezas que le mandaba una revista de amantes de los barcos (y navegamos todos en el, por cierto) y tuvo un cocodrilo en casa, la mascota de la familia: Pancho. Una vida feliz, plena, y deja una familia que lo quiere mucho.
  Adiós, Titi. Ya nos veremos cuando me toque.





Manifiesto: En defensa de los derechos fundamentales en Internet

  Ante la inclusión en el Anteproyecto de Ley de Economía sostenible de modificaciones legislativas que afectan al libre ejercicio de las libertades de expresión, información y el derecho de acceso a la cultura a través de Internet, los periodistas, bloggers, usuarios, profesionales y creadores de internet manifestamos nuestra firme oposición al proyecto, y declaramos que…

1.- Los derechos de autor no pueden situarse por encima de los derechos fundamentales de los ciudadanos, como el derecho a la privacidad, a la seguridad, a la presunción de inocencia, a la tutela judicial efectiva y a la libertad de expresión.

2.- La suspensión de derechos fundamentales es y debe seguir siendo competencia exclusiva del poder judicial. Ni un cierre sin sentencia. Este anteproyecto, en contra de lo establecido en el artículo 20.5 de la Constitución, pone en manos de un órgano no judicial -un organismo dependiente del ministerio de Cultura-, la potestad de impedir a los ciudadanos españoles el acceso a cualquier página web.

3.- La nueva legislación creará inseguridad jurídica en todo el sector tecnológico español, perjudicando uno de los pocos campos de desarrollo y futuro de nuestra economía, entorpeciendo la creación de empresas, introduciendo trabas a la libre competencia y ralentizando su proyección internacional.

4.- La nueva legislación propuesta amenaza a los nuevos creadores y entorpece la creación cultural. Con Internet y los sucesivos avances tecnológicos se ha democratizado extraordinariamente la creación y emisión de contenidos de todo tipo, que ya no provienen prevalentemente de las industrias culturales tradicionales, sino de multitud de fuentes diferentes.

5.- Los autores, como todos los trabajadores, tienen derecho a vivir de su trabajo con nuevas ideas creativas, modelos de negocio y actividades asociadas a sus creaciones. Intentar sostener con cambios legislativos a una industria obsoleta que no sabe adaptarse a este nuevo entorno no es ni justo ni realista. Si su modelo de negocio se basaba en el control de las copias de las obras y en Internet no es posible sin vulnerar derechos fundamentales, deberían buscar otro modelo.

6.- Consideramos que las industrias culturales necesitan para sobrevivir alternativas modernas, eficaces, creíbles y asequibles y que se adecuen a los nuevos usos sociales, en lugar de limitaciones tan desproporcionadas como ineficaces para el fin que dicen perseguir.

7.- Internet debe funcionar de forma libre y sin interferencias políticas auspiciadas por sectores que pretenden perpetuar obsoletos modelos de negocio e imposibilitar que el saber humano siga siendo libre.

8.- Exigimos que el Gobierno garantice por ley la neutralidad de la Red en España, ante cualquier presión que pueda producirse, como marco para el desarrollo de una economía sostenible y realista de cara al futuro.

9.- Proponemos una verdadera reforma del derecho de propiedad intelectual orientada a su fin: devolver a la sociedad el conocimiento, promover el dominio público y limitar los abusos de las entidades gestoras.

10.- En democracia las leyes y sus modificaciones deben aprobarse tras el oportuno debate público y habiendo consultado previamente a todas las partes implicadas. No es de recibo que se realicen cambios legislativos que afectan a derechos fundamentales en una ley no orgánica y que versa sobre otra materia.


Este manifesto, elaborado conxuntamente por vários autores, é de todos e de ninguém. Se queres sumar-te a el, difunde-o por internet

domingo, novembro 22, 2009

Yann Tiersen no es Amélie, gracias a dios

  Onte foi dia de concerto, o turno de Yann Tiersen, e nom decepcionou. Claro, suponho que dependeria do que se procurava. No meu caso, tinha bastante claro que Amélie foi há xa quinze anos, que se di pronto. Tiersen deve ter-o tamém muito claro xa que a sua proposta musical está muito mais preto de Mogwai, cando toca destilar enerxia, e atreveria-me a dizer que de Sigur Rós cando o intimismo quere aparecer -ainda que poucas vezes lhe derom espaço- que de aquela música de fantasia que o lançou à fama.
 Tiersen ganhou muito em seguridade, força, enerxia, textura e mesmo cando baixam os decibéis, o som é muito mais envolvente que o de aqueles dous soundtracks xa históricos (engado Good Bye Lenin!). O bretom move-se confiadamente pela escena, sabedor de que a sua música abonda pra demonstrar que evoluir é bom. Tamém axuda contar cuma banda segura, que dará o respaldo necessário sempre que faga falta, nom ser todo o tempo o centro da atençom tem que ser um grande alívio e os instrumentalistas que o acompanham merecem a nossa mirada detida.
  Claro, nom todo ia ir bem e, uma vez mais, o público foi pa-té-ti-co. Ademais da minha xente e da comida, o que mais boto de menos de México é a entrega da xente, que onte demonstrou uma vez mais que (case) nunca estará à altura num concerto. Malo tamém o som, algo que xa me dixeram de antemam, e mala a volta a casa, a pé, baixo uma dessas choivas típicas de Compostela.
  Ah, e case o esqueço, Matt Elliot, teloneiro e parte da agrupaçom de Tiersen, fixo-o muito bem, cum som caracterizado pelos ciclos, capas que se vam superponhendo uma sobre a outra, carregando cada vez mais a atmosfera até que parece que vai estoupar. Paga a pena nom quitar-lhe o olho de enriba.
  E pra aqueles nostálxicos de Amélie, dizer que a última cançom foi a única desse disco e, malas novas pra vós (e boas pra mim): Amélie conheceu a David Lynch, e mola.


  Ayer fue día de concierto, el turno de Yann Tiersen, y no decepcionó. Claro, supongo que dependería de lo que se buscaba. En mi caso, tenía bastante claro que Amélie fue hace ya quince años, que se dice pronto. Tiersen debe tenerlo también muy claro ya que su propuesta musical está mucho más cerca de Mogwai, cuando toca destilar energía, y me atrevería a decir que de Sigur Rós cuando el intimismo quiere aparecer -aunque pocas veces le dieron espacio- que de aquella música de fantasía que lo lanzó a la fama.
 Tiersen ganó mucho en seguridad, fuerza, energía, textura e incluso cuando bajan los decibeles, el sonido es mucho más envolvente que el de aquellos dos soundtracks ya históricos (añado Good Bye Lenin!). El bretón se mueve confiadamente por el escenario, sabedor de que su música es suficiente para demostrar que evolucionar es bueno. También ayuda contar con una banda segura, que dará el respaldo necesario siempre que haga falta, no ser todo el tiempo el centro de la atención tiene que ser un gran alivio y los instrumentalistas que lo acompañan merecen nuestra mirada detenida.
  Claro, no todo iba a ir bien y, una vez más, el público fue pa-té-ti-co. Además de mi gente y de la comida, lo que más echo de menos de México es la entrega de la gente, que ayer demostró una vez más que (casi) nunca estará a la altura en un concierto. Malo también el sonido, algo que ya me habían dicho de antemano, y mala la vuelta a casa, a pie, bajo una de esas lluvias típicas de Compostela.
  Ah, y casi lo olvido, Matt Elliot, telonero y parte de la agrupación de Tiersen, lo hizo muy bien, con un sonido caracterizado por los ciclos, capas que se van superponiendo una sobre la otra, cargando cada vez más la atmosfera hasta que parece que va a estallar. Vale la pena no quitarle la vista de arriba.
  Y para aquellos nostálgicos de Amélie, decir que la última canción fue la única de ese disco y, malas noticias para ustedes (y buenas para mí): Amélie conoció a David Lynch, y rifa.


domingo, outubro 25, 2009

Traduçom, autocensura e ediçóns

  Pra mim a traduçom teria que ser uma atividade transparente, a labor do tradutor deveria ser invisível. Nembargantes, partimos do feito de que isso é impossível, é o que há. O tradutor sempre, consciente ou inconscientemente -em princípio, inxustificáveis e xustificáveis respectivamente-, imporá filtros ao resultado da sua pluma, filtros que nom estavam no texto orixinal. Xa que esta é a situaçom, nom será raro atopar casos como o que vim hoxe. Estou a traducir os Contes de la bécasse de Maupassant e tenho a mam uma versom em castelam pra comparar em caso de necessidade. O conto preciso, "Ce cochon de Morin", fala dum home que desexa abordar a uma desconhecida no comboio e imaxina uma "conversation vive, galante, finissant par une déclaration qui finissait par... par ce que tu penses." As dúas versóns francesas que tenho dim o mesmo, mas a castelá fala duma "conversación sutil y galante que acababa en la declaración que le llevaría a... a eso en que estás pensando." Curioso, pensei, que traducira vive por sutil, sobre todo cando ese adxectivo, referido a uma emoçom, pode traducir-se por "intenso", "violento". Quizais se trate duma censura autoimposta que rebaixa o insinuado neste punto? Nom o sei, mas o livro em castelam é de 1993, ha nom tanto tempo. Eu tenho por agora "conversa profunda", ainda que nom me convence do todo. O que pensades?
  E outra cousa veu à minha mente hoxe: a ediçom coa que estou trabalhando, crítica que compara distintas versóns publicadas pelo autor, inclue um parágrafo que nom está nem na outra versom francesa nem na traduçom castelá. Nom considerara fazer uma pequena nota xustificando a escolha da fonte, mas quizais sexa necesário agora.
  Pensando, pensando... Gosto de traducir, si, ainda que por agora vaia a passo de tartaruga.


  Para mí la traducción tendría que ser una actividade transparente, la labor del traductor debería ser invisible. Sin embargo, partimos del hecho de que eso es imposible, así es esto. El traductor siempre, consciente o inconscientemente -en principio, injustificables y justificables respectivamente-, impondrá filtros al resultado de su pluma, filtros que no estaban en el texto original. Ya que esta es la situación, no será raro encontrar casos como el que vi hoy. Estoy traduciendo los Contes de la bécasse de Maupassant y tengo a mano una versión en castellano para comparar en caso de necesidad. El cuento preciso, "Ce cochon de Morin", habla de un hombre que desea abordar a una desconocida en el tren e imagina una "conversation vive, galante, finissant par une déclaration qui finissait par... par ce que tu penses." Las dos versiones francesas que tengo dicen lo mismo, pero la castellana habla de una "conversación sutil y galante que acababa en la declaración que le llevaría a... a eso en que estás pensando." Curioso, pensé, que tradujera vive por sutil, sobre todo cuando ese adjetivo, referido a una emoción, puede traducirse por "intenso", "violento". ¿Quizá se trate de una censura autoimpuesta que rebaja lo insinuado en este punto? No lo sé, per el libro en castellano es de 1993, hace no tanto tiempo. Yo tengo por ahora "conversa profunda", aunque no me convence del todo. ¿Que piensan?
  Y otra cosa vino a mi mente hoy: la edición con la que estoy trabajando, crítica que compara distintas versiones publicadas por el autor, incluye un párrafo que no está ni en la otra versión francesa ni en la traducción castellana. No había considerado hacer una pequeña nota justificando la selección de la fuente, pero quizá sea necesario ahora.
  Pensando, pensando... Me gusta traducir, sí, aunque por ahora vaya a paso de tortuga.

sábado, outubro 24, 2009

Hoxe

  Hoxe foi um dia desses que se devem compartir. A manhá passou como calquera outra, sem novidades na fronte, mas ao rematar as aulas na faculdade, fum falar com dom Ramón (leva esse nome; o dom engado-o eu), quem a partir de hoxe evitará que esqueça pagamentos ou cobros e que Facenda me ponha multas ou o que sexa. E é que hoxe solicitei a minha alta como autônomo, que será efetiva o primeiro de novembro. E si, agora Facenda vai-me quitar ums bons cartos todos os meses, ganhe eu € 0 ou € 10.000. É igual, pra eles nom há diferença. Mas bom, é o que tocava e começo uma nova etapa na minha vida laboral, tras rematar o meu contrato coa USC, desexando que atope o meu sítio no mundo editorial.
  E claro, um dia así tinha que levar tamém uma parte produtiva da nova atividade, así que esta tarde, antes de ir à EOI, que a fixaçom pelo estudo nom desaparece, comecei a traduzir "Les contes de la bécasse", de Maupassant, lentamente, ainda com muito respecto, mas atopando xa pequenos detalhes como esse "coup de fusil" que fum atopar num dicionário francês-castelam-latim de finais do XVIII. Pequenos detalhes que lhe dam sabor à traduçom.

  Pelo pronto, de precisardes dalguma traduçom, xa sabedes onde me atopardes ( :-P ), e eu seguirei contando-vos, cando o tempo o permita, as novas aventuras neste novo mundo.





  Hoy fue un día de ésos que se deben compartir. La mañana pasó como cualquier otra, sin novedades en el frente, pero al terminar las clases en la facultad, fui a hablar con don Ramón (lleva ese nombre; el don lo añado yo), quien a partir de hoy evitará que olvide pagos o cobros y que Hacienda me ponga multas o lo que sea. Y es que hoy solicité mi alta como autónomo (free-lance), que será efectiva el primero de noviembre. Y sí, ahora Hacienda me va a quitar unos buenos euros todos los meses, gane € 0 o € 10.000. Es igual, para ellos no hay diferencia. Pero bueno, es lo que tocaba y empiezo una nueva etapa en mi vida laboral, tras terminar mi contrato con la USC, deseando que encuentre mi sitio en el mundo editorial.
  Y claro, un día así tenía que llevar también una parte produtciva de la nueva actividad, así que esta tarde, antes de ir a la Escola Oficial de Idiomas, que la fijación por el estudio no desaparece, comencé a traducir "Les contes de la bécasse", de Maupassant, lentamente, todavía con mucho respeto, pero encontrando ya pequeños detalles como ese "coup de fusil" que fui a encontrar en un diccionario francés-castellano-latín de finales del XVIII. Pequeños detalles que le dan sabor a la traducción.
  Por lo pronto, si necesitaran alguna traducción, ya saben donde encontrarme ( :-P ), y yo seguiré contándoles, cuando el tiempo lo permita, las nuevas aventuras en este nuevo mundo.

segunda-feira, outubro 05, 2009

A Coruña / Cruña / Qurunna / Crunna / Crunia

  "Todos contentes con esa leria de oficializar Lacoru (quererán tamén traducir ao castelán o nome da provincia?). Todos felices nese afán da dereita por conseguir que o topónimo oficial coruñés teña aparencia vasca (quen nolo ía dicir!).
  O PP contente porque fortalece así a súa estratexia reaccionaria, revisionista e revanchista, deconstrutora da Autonomía, da ditadura e dos últimos 525 anos, e chanta unha bomba de reloxaría que divide aos antigos parceiros no bipartito. Carlos Negreira porque oculta así os desmáns cometidos na obra de Punta Lagosteira durante o seu paso por Portos de Galicia, intentando agochar de paso a ligazón existente entre os pecados Pérez Varela e os de Núñez Feijóo, pasando polos do bipartito. Mariano Rajoy porque así excusa dar explicacións sobre as raigames galegas do caso Gürtel e Rafael Louzán pode seguir a montar así congresiños de Galicia Bilingüe. E en definitiva a derechona “de toda la vida” porque poden así fachendear, elevando sen rubor a voz nas tabernas, repetindo en forma de eucaristía as máis baixas mentiras e emporcando calquera espazo público de debate político serio e sosegado. La Voz de Galicia así, na súa salsa, non vaia ser o demo que non volvan reunir os 100.000 fillos de Santiago."

sábado, outubro 03, 2009

La impunidad del jugador de fútbol (cuento con moraleja)

"Imagina que trabajas en una compañía de Seguros y tienes un roce con el vendedor de otra empresa de la competencia. Ambos os disputáis el mismo cliente. La discusión va subiendo de tono hasta que uno de los dos derriba al otro de una zancadilla y lo patea en el suelo con saña. La víctima acaba en el hospital con graves lesiones. En este caso entra en funcionamiento el artículo 147 del Código Penal que prevé una pena de entre seis meses y tres años de prisión para el agresor, siempre y cuando la víctima necesite posteriormente tratamiento médico o quirúrgico."

Tú, corazonada; yo, certezas

  "Tú tienes una corazonada y yo certezas; certeza de que ayer me gasté (nos gastamos) ¿cuánto? 300.000 o quizás 400.000 euros en tu corazonada de Cibeles; certeza de que ayer compraste a 500.000 madrileños con Bisbal no porque tengamos corazonadas sino certezas, pero a nosotros nadie nos pregunta; certeza de que los polideportivos ya no son públicos son de empresas (gestionadoras), certeza de que nos subió el impuesto de vado un 200%; certeza de que antes pagábamos la basura en el IBI y ahora además la pagamos aparte. Certeza de que cualquier dia buscarán en nuestra basura y si algún niño o mayor no tiró la basura en su lugar nos obsequiarás con lo que realmente funciona bien en Madrid (la recaudación)."

quinta-feira, setembro 24, 2009

Sobrevivir en gallego

  "Ahora se puede decir que vivimos en un país libre, en el que se puede hablar gallego o castellano", sentenció hace unos días, como ejemplo de las bienaventuranzas de la victoria de Feijóo, el presidente de la Diputación y del PP de Pontevedra, Rafael Louzán. Lo dijo en el castillo de Soutomaior, en el acto de despedida del veraneante ilustre que los conservadores hacen ahora a Rajoy como hacían antes a Fraga, hasta que se quedó. A Louzán se le podrá discutir cualquier cosa, excepto que conoce de sobra en qué mundo vive, así que lo que dijo hay que atribuírselo a un exceso de esa pasión tan gallega, rayana en la idolatría, de satisfacer al veraneante. Porque Louzán sabe perfectamente que el derecho a elegir idioma se conquistó con la derogación del régimen franquista, no con la del gobierno bipartito. Y también que una cosa es tener el derecho y otra ejercerlo.

domingo, agosto 30, 2009

Vacaçóns?

Ironicamente, tenho o blogue abandonado nom por estar de vacaçóns, como persoa de bem, senom por estar currando cum artigo que tenho que apresentar num par de semanas num congresso. Bom, em realidade levo trabalhando só ums dias, e antes si tívem vacaçóns, ainda que nom todas as que me faziam falha. E estivem/estou enfermo, tivem visitas, saim do pais... Em fim, pretextos, pretextos.
Bom, todo isto pra dizer que cando tenha um anaco, xa postearei algo de interesse, ou pelo menos algo melhor cá isto.
Mentres, saudos, queridos leitores, e feliz volta à realidade.


Irónicamente, tengo el blog abandonado no por estar de vacaciones, como persona de bien, sino por estar chambeando con un artículo que tengo que presentar en un par de semanas en un congreso. Bueno, en realidad llevo trabajando sólo unos días, y antes sí tuve vacaciones, aunque no todas las que me hacían falta. Y estuve/estoy enfermo, tuve visitas, salí del país... En fin, pretextos, pretextos.
Bueno, todo esto para decir que cuando tenga un ratito, ya postearé algo de interés, o por lo menos algo mejor que esto.
Mientras tanto, saludos, queridos lectores, y feliz vuelta a la realidad.


sábado, julho 25, 2009

Reflessóns do dia da Pátria

Um companheiro da minha etapa de trabalho na USC (rematada há apenas umas semanas) dizia que por el melhor termos um patrom explotador galego que um Estado plural espanhol de esquerdas. Penso que o seus fundamentos eram mais pragmáticos que ideolóxicos xa que argumentava que atualmente é muito mais provável o primeiro có segundo (nom falava do "mais desexável").
Hoxe, dia da Pátria galega, vim e sentim cousas na manifa que me fixerom pensar que o nacionalismo que propom o BNG e boa parte das suas bases aceptam defende isso. Pra mim uma Quintana (parcialmente) chea que aplaude muito mais à delegaçom do PNV cá de Nafarroa Bai ou Aralar manifesta a auséncia dum partido nacionalista de direitas, com obxectivos eminentemente econômicos, que se poida entender à perfeçom co dito PNV e com CiU. A minha inxénua mente di-me que muitos votantes 'galeguistas' do PP apoiariam um partido así, o que levaria à direita espanholista ao lugar que lhe corresponde numa naçom histórica como é Galiza. E, chegado esse suposto, por fim muita xente poderia votar a uma agrupaçom política nacionalista, socialista e de esquerdas e nom votariam ao BNG porque nom há nada melhor. Mas claro, esses som muitos supostos e nom sei se chegaremos a ver isso.
Em todo caso, as minhas reflessóns neste dia da Pátria poderiam-se resumir numa ideia xeral: na Galiza nom é só a língua a que nom está normalizada; a vida (pelo menos a política) tamém nom está normalizada. Se nom, que me expliquem por que o BNG está necessitado de apoio social (foi a petiçom na que mais énfase puxo Guillerme Vázquez), por que este ano se escuitarom mais gritos de "BNG" (sobre todo pra calar algums de "independência") e menos de "Galiza ceibe" ou por que a manifa do 25 de xulho nom se normaliza finalmente e os "indepes" vam coa alternativa. Mas nom, o BNG recebe votos independentistas incômodos e co voto nom se xoga, que implica poder.
Cal é o proxecto político do novo BNG? Os apoios de que sectores sociais pide a nova dirixéncia? Que capital político lhe queda pra exixir as suas demandas se cada nova eleçom leva à perda de mais votantes? É provável que haxa nacionalismos diversos na Galiza, pelo menos numa naçom normalizada deveria ser así, mas só haverá um BNG, que tem que ser reinventado e repensado. Mentres, seguiremos esperando.


quinta-feira, julho 16, 2009

Amo

Amo os dias de outono cando o vento colhe as folhas do cham pra meter-as nas casas.
Amo caminhar a altas horas da noite, só, com frio e escuitando música a todo trapo.
Amo viaxar, só ou acompanhado, percorrer ruas desconhecidas, perder-me, pór-lhe soundtrack às cidades, aprender como se move a xente ao grao de passar por um mais.
Amo tirar-me no sofá com Folerpa ao carom, agarimar-a e sentir como rosma e durme.
Amo ver chover pela xanela, abrir-a e xeirar a humidade que sube dende o cham, sentir o som das pingas e, cando está a piques de rematar a tormenta, sair à rua a dar uma volta.
Amo a palavra "sussurro".
Amo que me deam uma aperta no momento indicado sem que tenha que pedir-a.
Amo viaxar em combóio.
Amo sentir o sol sobre mim numa tarde chea de nubes, cando lhe custa passar-as pra iluminar o mundo.
Amo.



Amo los días de otoño cuando el viento recoje las hojas del suelo para meterlas en las casas.
Amo caminar a altas horas de la noche, solo, con frío y escuchando música a todo volumen.
Amo viajar, solo o acompañado, recorrer calles desconocidas, perderme, ponerle soundtrack a las ciudades, aprender como se mueve la gente al grado de pasar por uno más.
Amo tirarme en el sofá con Folerpa al lado, mimarla y sentir como ronronea y duerme.
Amo ver llover por la ventana, abrirla y oler la humedad que sube desde el suelo, oír el sonido de las gotas y, cuando está a punto de terminar la tormenta, salir a la calle a dar una vuelta.
Amo la palabra "susurro".
Amo que me den un abrazo en el momento indicado sin que tenga que pedirlo.
Amo viajar en tren.
Amo sentir el sol sobre mí en una tarde llena de nubes, cuando le cuesta pasarlas para iluminar el mundo.
Amo.


sexta-feira, junho 26, 2009

Hoy tengo miedo


Videos tu.tv

sexta-feira, junho 05, 2009

Wilco em Compostela. Confirmando sospeitas

Foto via a Wikipedia.




Falar do concerto da segunda-feira a xa ums dias de distancia fai-me ver as cousas com mais claridade. Ao tratar-se dum grupo coma Wilco, admirado e reconhecido nom só pelos seus seareiros, senom tamém pela crítica, entendo que haxa xente que nom goste muito da entronizaçom desta banda, sobre todo cando xa parece invatível no seu posto coma grupo de rock (rock de raices, pois) da década. Despois de todo, em gostos rompem-se xéneros, nom é? Así que o que pretendo nom é outra cousa mais que falar da minha experiência persoal, a dum seareiro de Wilco, sem médias tintas.
Sabedes bem que o público galego me parece duma frialdade astronômica e xa ums cantos concertos nestas terras me derom a raçom (coas contadas excepçóns de CocoRosie, Rufus Wainwright ou Micah P. Hinson), así que pra mim foi uma sorpresa enorme ver a resposta dum nom completamente cheo Paço de Congressos, bem entregado, malia o demasiado que tardou Jeff Tweedy em “permitir” aos assistentes levantar-nos dos nossos assentos.
Musicalmente, o grupo foi intachável e demonstrarom uma vez mais que som ums profissionais da música ao que axudou tamém a excelente acústica do Paço, ainda que as cadeiras sobraram. Tweedy evidenciou tamém o seu sentido do humor e a sua retranca surenha, metendo-se com todo deus, ainda que sempre agradecido pela calor e os piropos do público (“apista” foi o mais celebrado, algo que só entenderedes os que estivestes alí).
Persoalmente, foi um desses concertos que quedam na retina e nos oidos por muito tempo, pelo musical, pelo muito que puidem berrar (e boa falta que me fazia), pela atitude do público e mais dos artistas (ter o respeito de dar um concerto que pelo menos chegue às duas horas parecera um grande sacrifício atualmente), pelo que passou antes do concerto (incluído um encontro com Pat Sansone: sinxelo e baixinho, case incrível o que medra na escena), durante (Mikael Jorgensen cuma coroa de luces vermelhas foi o punto friqui da noite) e depois, ainda que uma rolda de birras nom teriam estado de mais.
Passei, ademais, um concerto sem câmara, case sem móvel (bateria moribunda), ainda que deu o xusto como pra capturar um intento de setlist que tedes aquí e co que fixem uma lista de reproduçom no Spotify, a quem lhe interesse e tenha xa acceso a este programa.
Em resumo, pois, que os € 28 melhor invertidos em muitíssimo tempo.

Wilco em Compostela (1 de xunho de 2009).


1. Wilco (The Song) (21:20)
2. I Am Trying to Break your Heart
3. ???
4. Shot in the Arm
5. Side with the Seeds
6. Handshake Durgs !!!
7. ???
8. You Are my Face
9. ???
10. Jesus, etc.
11. Impossible Germany !!!
12. The late Greats !!!
13. You never Know
14. Hate it here
15. Walken
16. ???
17. Hummingbird
Pausa (22:40)
18. Misunderstood !!!
19. Poor Places
20. Spiders (Kidsmoke) !!!
Pausa (23:05)
21. Happy now
22. ??? !!!
23. ??? !!! (23:25)

Entre as cançóns que nom apuntei sei que estiverom estas:
War on War
Heavy Metal Drummer
Shake it Off
At least that’s what You Said

A orde proposta na lista de reproduçom pra estas últimas nom tem valor em absoluto e lembrade que o novo disco ainda nom saiu à venda, co cal essas cançóns faltam, evidentemente. Se alguem se anima a completar a lista, bem-vindo sexa.



Actualizaçom: Ascárida tem muito melhor memória ca mim. Xa actualizarei a lista de reproducom, que ademais venhem de pór o novo disco no Spotify.

A Coruña-La Coruña: La "serpiente" cainita sigue viva

"A cuenta del topónimo de la ciudad hay dirigentes --no todos-- del PSdeG-PSOE y del PP coruñeses que están empeñados en competir a ver quien la dice más gorda. El absurdo ha llegado al extremo de que desde uno y otro partido se ha llegado a insinuar e incluso afirmar que la forma castellana, La Coruña, es ¡ilegal!
El ex alcalde Francisco Vázquez, nacionalista radical, cultivó con mimo una serie de falacias para defender que el topónimo oficial de la ciudad fuera el castellano o, alternativamente, dual; apelando incluso a que la mayoría relativa de la población utiliza, en efecto, el término La Coruña, en tanto que otros emplean A Coruña o Coruña a secas, e incluso hay quienes utilizamos A Coruña, Coruña y La Coruña, recurriendo a uno u otro vocablo en función casi siempre de la lengua en la que hablemos --personalmente, no obstante, siempre escribo A Coruña por respeto a la cultura (en este caso la gallega), a la ciudad y a Galicia. [...]"

Seguir lendo (via Im-Pulso).

quinta-feira, junho 04, 2009

Problemas co navegador Explorer

Parece ser que a plantilha do blogger tem certos problemas co navegador Explorer, em particular cando os comentários estam incluídos na mesma plantilha, como é o caso do meu blogue. A todos os usuários que empreguem este navegador, é provável (seguro, mais bem) que lhes marque um erro cando intentedes acceder a calquera post onde apareça a plantilha dos comentários. Segundo a estatísticas, case um 40% dos visitantes empregam este navegador (cum 5% ainda na verssom 6.X... Sem comentários) co cal estou considerando quitar esta modalidade de comentários pra nom dar-vos problemas. De todos os xeitos, nom o faria até dentro dums dias, que me levará tempo.
Aproveito a oportunidade pra recomendar-vos, usuários do Explorer, que provedes calquer outro navegador, à sério, nom importa cal, sempre será melhor pra vós e evitaredes dar-nos problemas aos que trabalhamos na rede com estándares respectados por todos os navegadores, agás Explorer, claro...



Parece ser que la plantilla de blogger tiene ciertos problemas con el navegador Explorer, en particular cuando los comentarios están incluidos en la misma plantilla, como es el caso de mi blog. A todos los usuarios que usen este navegador, es probable (seguro, más bien) que les marque un error cuando intenten acceder a cualquier post donde aparezca la plantilla de los comentarios. Según las estadísticas, casi un 40% de los visitantes usan este navegador (con un 5% todavía en la versión 6.X... Sin comentarios) con lo cual estoy considerando quitar esta modalidad de comentarios para no darles problemas. De todos modos, no lo haría hasta dentro de unos días, que me llevará tiempo.
Aprovecho la oportunidad para recomendarles, usuarios de Explorer, que prueben cualquier otro navegador, en serio, no importa cual, siempre será mejor para ustedes y evitarán darnos problemas a los que trabajamos en la red con estándares respetados por todos los navegadores, excepto Explorer, claro...

quarta-feira, maio 20, 2009

Cuando mueren las piernas

Hoy mis piernas pesaban más de lo normal. Les correspondería ser las encargadas de llevarme de un sitio a otro, de conducirme por los caminos que debo recorrer, pero cuando no sólo no son capaces de hacerlo, sino que además se vuelven un impedimento, es difícil seguir adelante. Por un momento consideré la posibilidad de usar mis manos para desplazarme, después de todo llevo algunos meses ocupándome mucho más de mi condición física, desde aquel día en el que simplemente fui incapaz de levantarme de la cama. Sin embargo, me vinieron a la memoria mis escasas y poco exitosas experiencias en cualquier cosa mínimamente relacionada con la gimnasia y recordé que mi problema nunca fue la fuerza, sino el equilibrio. Descartadas las manos, los brazos, no me quedaban muchas otras posibilidades: podía arrastrarme cual reptil, podía rodar cuesta abajo o podía decidir que el lugar en el que me encontraba era el mejor lugar para estar, así que no necesitaba moverme de ahí, nunca más.
    Los reptiles son criaturas incomprendidas, subestimadas y que sufren muchos prejuicios. Las dos últimas características  no lo creo, pero la primera desde luego que la comparto. Reptar podría ser un buen modo de describirme, de hacerme manifiesto, de exponer mi interior, de mostrarme honestamente. Sin embargo, la relación de un reptil con la tierra es demasiado intensa, son casa e inquilino, madre e hijo, maestro y alumno, preso y policía. Habría sido soberbio asumir ese rol, y seré muchas cosas, pero no soberbio.
    Rodar no deja de ser interesante: es un buen modo de ahorrar energía y de aprovechar la gravedad, pero había algo que me preocupaba mucho, y es que no tendría modo de controlar la dirección en la que avanzaría, estaría completamente a merced de las inclinaciones de la tierra y, dado que mi relación con ella es buena, pero no intensa, como ya quedó patente, pensé que, aunque no tenía claro a dónde quería ir, o ni siquiera si quería ir a algún sitio, dejar una decisión de ese tipo en manos de la Madre podría ser un poco arriesgado. Había que ser cautos y decidí no poner mi camino en juego.
    Por último, la tercera opción parecía ser la que más me convenía, aunque no dejaba de ser una decisión muy drástica la de permanecer ahí, para siempre, reconciliándome con mis piernas y con mi deseo de moverme, mi deseo de seguir hacia adelante, de volver a la senda de las decisiones, del deber ser. Se estaba bien donde se estaba: la lluvia podría saciar mi sed, las manzanas aplacarían mi hambre y, cuando quedara solo (en ese momento no lo estaba), siempre habría algún gato, algún cuervo, alguna ardilla que me hiciera compañía. Sabía que debía moverme, que debía seguir mi camino, aunque desconociera por completo mi destino; sabía que todos me mirarían con desprecio si finalmente decidiera detener mi andar y parar, sólo parar, solo, parar. Pero, ¿qué podía hacer? Mis piernas habían tomado decisiones que me correspondían a mí, o quizás tomaban esas decisiones que yo no me había atrevido a tomar, después de todo lo más difícil es decidir no decidir. Quizás le debía a mis piernas la acción más valiente de toda mi vida: ser cobarde. Era conciente, sin serlo, claro está, de que se estaba bien donde se estaba porque una serie de astros me habían depositado allí, de la mano de los sueños hechos carne, donde el sol brillaba lo justo y donde el césped crecía bajo mis pies, veloz, lo justo como para poder sentir su vida en mis piernas en coma. Era un buen lugar para estar porque todo eso que no era perfecto me lo parecía gracias a la fabulosa labor de mi cerebro, ése que nunca duerme, ni cuando debería dormir; ése que imagina siempre, incluso cuando debería vivir en vez de idealizar.
    Pero en algún momento todo eso se acabaría: los sueños hechos carne marcharían hacia el mar, el sol se volvería abrasador y la vida marcharía de ese césped, que ardería en llamas. Sólo me quedaría mi fantasía, siempre conmigo, esa única compañera que decidió no abandonarme. Quedaríamos los dos, entre monólogos mudos, miradas perdidas y abrazos vacíos. En el futuro todo eso pasaría, pero en ese momento se estaba bien donde se estaba. ¿Para qué luchar? Ser cobarde es la elección más difícil y que requiere más valor. Yo no estoy aquí para ser un héroe, mis piernas no me lo permitirían. ¿Para que luchar?

terça-feira, maio 19, 2009

El rey está desnudo

"[...] Ahora, con Obama, "yes, we can": ya podemos continuar apoyando guerras indecentes y animando incendios propiciadores del terrorismo con el habitual doble rasero en materia de matanzas y derechos humanos. El mito Obama expresa el seguidismo de esta Europa conservadora y burocrática con centro en Bruselas, la que vota a Berlusconi en Italia, a Sarkozy en Francia, la que premió en Inglaterra a Tony Blair con un segundo mandato tras la ignominia de Iraq (en eso los españoles que castigaron a Aznar, fueron superiores a los británicos), por no mencionar a todos los pigmeos y administradores de la rutina que dominan el panorama del poder en el conjunto de los países de la Unión Europea, donde, en este momento, no se vislumbra ni un solo gobernante de talla. [...]"

Seguir lendo (vial Diario de Berlín).

domingo, maio 17, 2009

Dia das Letras Galegas 2009

  O que passou hoxe em Compostela deixou-me sem palavras. Nunca vira uma manifestaçom com tanta xente nesta cidade e isso que a choiva nom deu trégua (xa se fala de crifras: entre 20.000 e 40.000; direi-vos que começou às 12 e que a 1 ainda nom podiamos sair da Alameda pela xente e cando se fixo o acto na Quintana, case às 2, ainda havia xente que nom saira). Eu realmente nom podo dizer nada, así que nom o farei. Mirade as últimas fotos da minha conta no Zooomr e fazede-vos uma idea. Só espero nom enfermar pela choiva implacável.
  Começa xa, loxicamente, a guerra nos médios: Vieiros, Soitu, A nosa terra (via Chuza), Correo Gallego, e demais que prefiro nom enlaçar.

sexta-feira, maio 15, 2009

De luchas y villancicos

Morreu Antonio Vega:





E Love of Lesbian, tras cantar "Lucha de gigantes", deleitam-nos co "Villancico para mi cuñado Fernando".





E así passam os dias.

quarta-feira, maio 13, 2009

Soundtrack

    Se acerca la media noche y estoy agradeciendo el frío para poder sumergirme más entre las mantas de mi cama, enorme. Mientras, Australia me saluda a través de una canción que me recuerda mi último año en DF, viajes recorriendo Avenida Universidad, siempre entre Coyoacán y Narvarte. Geografías lejanas, sentimientos certeros, todo en uno, todo dentro de mí. Lo malo de las listas de reproducción con entornos muy distintos, incluso opuestos entre ellos, es que nunca sabes a dónde te van a llevar, y así viajamos.
    Hacía años que no me tomaba el tiempo, la paciencia, el valor de escribir algo así. Miento, de hecho miento ya que hace pocos días una catarsis me llevó a llenar unas cuantas páginas, pero esas palabras eran personales y fueron devoradadas por los silencios. Seguramente así debe ser. Y hoy, no sé por qué, me nacen estas palabras con ganas de compartirlas con los tres o cuatro fieles a un espacio muy mío y muy de todos, una habitación en la que llevo ya muchos años. Se está bien aquí, no es mal lugar para estar.
    Y mientras, el escenario cambia de nuevo, muda drásticamente y ahora estoy en medio de los Balcanes, aunque no sea así, pero la fiesta no tiene nada que ver con ese cineasta que tú y yo tan bien conocemos, no. De hecho, quizás se sentiría traicionado si viera lo que se puede transformar esa tradición, pero a mí no me importa, sólo disfruto de las trompetas y bailo en trance alrededor de la hoguera, con una botella de vodka en la mano, quizás alguna lágrima recorriendo mi rostro, pero una enorme sonrisa dibujada en mi boca, cansada incluso de tanto reír, de tanto llorar, de tanto existir. Esas fiestas nunca se olvidan, ésas que nunca existieron, no se olvidan.
    Una nueva canción, un nuevo sentimiento, ahora Brooklyn me rodea, unas horas antes del amanecer. No estoy solo, nunca se está solo en New York. Barriles en llamas bajo los puentes me invitan a pensarme y reinventarme, imaginando cómo todo lo que soy es peor que lo que fui y mejor que lo que podré ser. Un par de ojos brillantes me observan, pero no me juzgan, sólo me acompañan con la mirada, su única forma de acompañarme, y me siento seguro, acogido, adoptado. Cuatro vientos me van guiando, van dirigiendo mis pasos hacia el final de esa ciudad. Después de todo, más allá no puede haber otra cosa excepto todo lo demás.
    Nunca he dudado del poder felino, pero la primera vez que escuché esta canción las lágrimas me brotaron sin control, incluso antes de comprender mínimamente la letra. El título era más que suficiente para mí: Metal Heart. Las armaduras tienen pros y contras: dentro se está muy bien siempre que el enemigo esté fuera, pero son una cárcel intolerable cuando la amenaza está también dentro. En ese entonces me venía muy bien el metal, aunque resultó siendo del todo inútil, pero me dio un falso sentimiento de seguridad que agradecí. Ahora, me temo que se podría convertir en prisión, me temo que sólo me impedirá salir a flote de estas aguas.

    Podría seguir toda la noche, podría dedicarme a esto, no se me daría nada mal: soñarme, inventarme, reinventarme y decontruirme. Después de todo no soy nada, así que resulta muy fácil reformularme en algo, lo que sea. La música me puede llevar a donde los pies no pueden y últimamente, cuando la movilidad se ve cada vez más reducida en el mundo físico, no puedo explicar lo importantes que se han vuelto los acordes para mi precaria salud mental, ésa que me exige no anclarme, no ser uno cuando puedo ser mil. Pero esto es lo que es, así que huyo, huyo de mi locus amoenus, huyo de forma ridícula y sin sentido, de la única forma en que se puede huir, siempre hacia adelante, siempre buscando la luz al final del túnel, ésa que se ve a la distancia, sin saber que en realidad es un incendio justo a la mitad. Es por eso que cuesta tanto respirar, así que es por eso. Pero correr viene bien, la salud lo agradece así que este huir se hace con prisa, siempre hacia adelante, sin ninguna duda. E incluso cuando sea evidente que el pantano en el que estamos nos engulle poco a poco, más rápidamente mientras más corremos, ¿qué otra cosa se puede hacer? La huida hacia adelante no es la mejor opción, desde luego: es la única posible.
    Y cuando tengo que dejar de reinventarme, lo mejor es dormir, que en sueños ya se sabe, todo es gratis y no se puede morir. Hoy no escojo ser héroe, bombero, astronauta, millonario, ni siquiera un Don Juan o un gran poeta. Hoy sólo escojo ser otro, alguien distinto, sin más requisitos. Otro, sin espejos, no el del espejo: otro.



segunda-feira, maio 11, 2009

¿Seré un "filoetarra" sin saberlo?

Manuel Rico sempre atopa as palavras que me faltam cando de política se trata:


"Andan algunos medios alborotados porque hay elecciones en puertas y no aparecen listas para ilegalizar. Así que unos quieren prohibir la candidatura de Iniciativa Internacionalista, mientras que otros creen que la serpiente etarra se cobija bajo las siglas de Unidad Nacionalista Asturiana. A falta de pruebas claras sobre vínculos con Batasuna, los periódicos de la derecha nacionalista española descubren sin pudor lo que realmente les molesta. He aquí un artículo de ABC sobre un acto de Iniciativa Internacionalista:

"El manifiesto que se presentará el domingo en la capital guipuzcoana coincide en sus postulados básicos de los filoetarras. El escrito de la plataforma castellana apuesta por el fin de la monarquía parlamentaria, la implantación de la república y la derogación de la Constitución. Además se muestra a favor del derecho de autodeterminación y de la capacidad de cada pueblo a «decidir su forma de gobierno y a la normalización de su lengua y de cultura nacionales». Son dos reclamaciones que componen la columna vertebral ideológica de la llamada «izquierda abertzale»."

Pues si estar en contra de la monarquía, desear la implantación de la República, defender el derecho de autodeterminación y desear la normalización de las lenguas y culturas nacionales le convierten a uno en un “filoetarra”, entonces yo soy un “filoetarra” sin saberlo. Eso sí, habrá que ver con qué palabra definimos a aquellos que intentan exterminar políticamente a quienes no comulgan con el pensamiento nacionalcatólico. ¿Valdría filofascistas? ¿Quizá fascistas a secas? ¿O acaso ultrafascistas?"



Paga a pena seguir de perto a sua Trinchera digital.


Actualizaçom do 17 de maio: A cousa vai a peor, mas a xente nom gosta de ficar calada:

Atropellos con la ley en la mano de Jesús Maraña

Cualquier día descubro que soy batasuno de Isaac Rosa (via escolar.net).

quinta-feira, maio 07, 2009

José Emilio Pacheco gana el Reina Sofía de poesía




José Emilio, maestro, felicidades por un premio más que merecido y espero que se empiece a apreciar tu trabajo en el exterior incluso más de lo que se hace en México.

Foto via Flickr.

quinta-feira, abril 30, 2009

Colección de links de interés sobre la nueva gripe

Ante la cantidad de cosas sin sentido que empiezan a circular por la red, iré agregando aquí artículos, noticias, reflexiones y links en general que sirvan para seguir los acontecimientos con un poco de rigor:

Influencia y negligencia.

Comunicado del director del Instituto de Biotecnología de la UNAM.

La gripe mexicana no es porcina ni letal por si sola.

Lo que hay detrás de la gripe porcina.

No somos tontos.

El miedo en formato tabloide.

De cómo estoy atrapado en un hospital tras viajar a México.

La OMS aumenta al nivel 5 la alerta por pandemia inminente.

Cronología de la gripe porcina.

Qué supone estar en alerta 5 (y otras dudas sobre la gripe porcina).

La gripe causa cada año entre 200.000 y 500.000 muertes.

Acerca de si la influenza porcina existe o no.

La maldición de la mascarilla.

¿Por qué no hicieron nada?

Los verdaderos números de la gripe (vía Menéame).

Incompetencia, pobreza y desconfianza en México.

Guillotina para el subsecretario.

Una epidemia que no está en las noticias.

La gripe se contamina de política.

La crisis por la gripe A exigirá cambios en el sistema de salud y hábitos de mexicanos.

Las alarmas de la gripe.

Un poco de sentido común.

Gracias, México. (Genial columna de opinión).

La OMS descarta que el virus de la gripe saliera de un laboratorio (vía Menéame).




Seguiré ampliando la lista con lo que me parezca interesante.

quarta-feira, abril 29, 2009

Influenza y negligencia

"¿Por qué una noche, como de la nada, se nos anunció que había un brote de influenza y que se tenían que tomar medidas extraordinarias para evitar una epidemia? ¿Por qué en cuestión de horas se había desatado en el mundo una crisis de salud que puso todas las maquinarias de prevención y emergencias internacionales a funcionar? No hay lógica que explique esa dinámica. Pero algo fundamental que no se ha informado explica la aparente esquizofrenia: la ruta crítica del brote. La crisis no comenzó el jueves 23 de abril, cuando se dio a conocer oficialmente la existencia del brote y se dispusieron acciones radicales de emergencia, sino varias semanas antes. Las medidas preventivas que se tomaron fueron tímidas, cortas, y se puede plantear como hipótesis de trabajo que hubo negligencias, médicas o políticas, que impidieron atacar el problema a tiempo. [...]"

Seguir lendo (via Estrictamente personal).







(Via Plétora de piñatas).

terça-feira, abril 28, 2009

Descanse em paz, Javier Ortiz

Hoxe finou Javier Ortiz, e doe-me case como se dum amigo se tratasse. Dende havia catro anos espertaba todas as manhás coas suas reflessóns, era um xeito inmelhorável de activar a minha capacidade crítica ao começar a xornada. Um dos melhores colunistas do Estado Espanhol. Imos-o botar de menos.
A sua derradeira entrada é o seu obituario que fixo ao ver o empeoramento do seu estado.


Actualizaçom do 29 de abril:
Os seus companheiros de professom dim-lhe adeus:

Manolo Saco

Ignacio Escolar

Félix Soria

Íñigo Sáenz

Rafael Reig

Juan García Ballesteros

José Saramago

Oscar Ladoire

Carmen Montalbán Mansilla

Pascual Serrano

Juan Kalvellido

Javier Vizcaíno

E tantos outros

sábado, abril 25, 2009

25 de abril




Celebrando o que foi, o que é, o que deve ser, o que deveu ser. A revoluçom dos cravos fica na nossa memória. Trinta e cinco anos nom som nada.


terça-feira, abril 21, 2009

terça-feira, abril 14, 2009

14 de abril

                                                


Parabéns no teu dia. Imos pela terceira, sem mitos supérfluos.

quarta-feira, abril 08, 2009

Hitler na defensa do espanholismo

A xente tem muito tempo livre, e eu escaralho-me.





Via Sempre en Galiza

domingo, abril 05, 2009

El PSOE muere al mismo ritmo que abandona sus principios

  "La decisión del PSE-PSOE de pactar con el PP para que Patxi López sea lehendakari es motivo de debate pero, por encima de todo, revela que en el PSOE la incultura política ya es un cáncer o, alternativamente, indica que para los zapateristas todo vale con tal de acceder al poder.
  El prácticamente cerrado pacto PSE-PP constata, además, que ETA sigue siendo, en uno u otro sentido, quien desde posiciones dogmáticas, violentas e irreales marca las decisiones y las actitudes de los partidos democráticos. Si no fuera porque los enajenados de ETA matan y hieren personas, la superficialidad del PSE-PSOE merecería una sonrisa y poco más. Pero desde un punto de vista ideológico y humano, los Patxi López merecen, aparte de sonrisa, un profundo desprecio. [...]"


Seguir lendo (via Im-Pulso).


quinta-feira, abril 02, 2009

Gosto, nom gosto

  Há muito tempo que nom escrevo algo persoal e sinto-me um pouco necessitado dessa catarse, mas nom tenho tempo como pra fazer-o como se deve fazer, co cal, pensei que seria boa ideia crear, se me apetece seguir co experimento, uma série de posts inspirados nos feitos por Savior1980, quem o fai semanalmente (ainda que depois xa vim cousas semelhantes feitas por Roberto Pastor e por Andrés Milleiro, eles vam mais por livre e penso que só fixerom um post así cada um). Apetece-me mais fazer algo temático, todo do que gosto e nom gosto em relaçom com algo concreto, así que alá vou cum muito ad hoc coa chegada da primavera:

Gosto:
  Dessa sensaçom sobre todo nos dedos, mas também em todos os membros, de ir recuperando a sensibilidade pouco a pouco ao chegar a um sítio quente vindo da rua em pleno inverno, cando o ar parte a cara do frio.
  Da chegada dos primeiros dias de sol em março, cando o frio é ainda xeado mas o sol começa xa a quentar.
  De caminhar pela praia em pleno inverno e sentir realmente frio fronte ao mar, algo impenssável em México (e também de caminhar pela praia no veram, e xa que estamos em outono e primavera).
  Da neve, mas sobre todo de ver nevar, de estar baixo uma nevarada, sexa as episódicas compostelás ou as tormentas berlinesas.
  De que Folerpa sexa uma bolsa de auga quente viva, de que precise de mais agarimos cando chego em inverno que no veram.
  Do processo de me vestir capa tras capa cando vai muito frio. Há anos, na minha nenez imaxinava que era um cavaleiro colocando-se a armadura até que finalmente estava protexido. (Si, sempre fum um pouco friqui).
  Do outono, das ráfagas de vento, das cores nas árvores, das folhas por todo o cham, sobre todo cando nom chove.
  De caminhar escuitando música cando vai muito muito frio.

Nom gosto:
  Das duchas no novo piso, com auga morna, mais bem fria (e nom porque así o desexe, que nom quenta mais), em pleno inverno. É o peor do meu novo fogar, sem dúvida.
  Do frio húmido que às veces percorre Compostela e que me fai sudar baixo a cazadora, mas nom poder sacar-a porque o frio é muito forte.
  Do veram, nom tanto pela estaçom senom pela calor excessiva e pelo sol inclemente. Pom-me de mal humor e nom me apetece fazer nada. É horrível intentar trabalhar durante esses meses.
  Das tempadas nas que muda o clima, sobre todo em março e em novembro, nom por nada, mas é cando mais migranhas tenho, algo muito negativo, evidentemente.

  Pois velaquí a minha lista de hoxe. Aparentemente estou otimista xa que as cousas das que gosto duplicam aquelas das que nom gosto. Bem, ou como diria minha admirável colegagalega, "dentro do malo, bem". ;-)




  Hace mucho tiempo que no escribo algo personal y me siento un poco necesitado de esa catarsis, pero no tengo tiempo como para hacerlo como se debe hacer, con lo cual pensé que sería buena idea crear, si se me antoja seguir con el experimento, una serie de posts inspirados en los hechos por Savior1980, quien lo hace semanalmente (aunque después ya vi cosas parecidas hechas por Roberto Pastor y por Andrés Milleiro, ellos lo hacen con menos regularidad y pienso que sólo hicieron un post así cada uno). Se me antoja más hacer algo temático, todo lo que me gusta y no me gusta en relación con algo concreto, así que allá voy con uno muy ad hoc con la llegada de la primavera:

Me gusta:
  Esa sensación sobre todo en los dedos, pero también en todos los miembros, de ir recuperando la sensibilidad poco a poco al llegar a un sitio caliente viniendo de la calle en pleno invierno, cuando el aire parte la cara del frío.
  La llegada de los primeros días de sol en marzo, cuando el frío es todavía helado pero el sol empieza ya a calentar.
  Caminar por la playa en pleno invierno y sentir realmente frío frente al mar, algo impensable en México (y también caminar por la playa en verano, y de paso en otoño y primavera).
  La nieve, pero sobre todo ver nevar, estar bajo una nevada, sea las episódicas compostelanas o las tormentas berlinesas.
  Que Folerpa sea una bolsa de agua caliente viva, que necesite de más mimos cuando llego en invierno que en verano.
  El proceso de vestirme capa tras capa cuando hace mucho frío. Hace años, en mi niñez imaginaba que era un caballero colocándose la armadura hasta que finalmente estaba protegido. (Sí, siempre fui un poco friqui).
  Del otoño, de las ráfagas de viento, de los colores en los árboles, de las hojas por todo el piso, sobre todo cuando no llueve.
  De caminar escuchando música cuando hace mucho mucho frío.

No me gusta:
  Bañarme en el nuevo depto, con agua tibia, más bien fría (y no porque así lo desee, que no calienta más), en pleno invierno. Es lo peor de mi nuevo hogar, sin duda.
  El frío húmedo que a veces recorre Compostela y que me hace sudar bajo la chamarra, pero no poder quitármela porque el frío es muy fuerte.
  El verano, no tanto por la estación si no por el calor excesivo y por el sol inclemente. Me pone de mal humor y no se me antoja hacer nada. Es horrible intentar trabajar durante esos meses.
  Las temporadas en las que cambia el clima, sobre todo en marzo y en noviembre, no por eso en sí, pero es cuando más migrañas tengo, algo muy negativo, evidentemente.

  Pues aquí está mi lista de hoy. Aparentemente estoy optimista ya que las cosas que me gustan duplican aquellas que no me gustan. Bien, o como diría mi admirable colegagalega, "dentro de lo malo, bien". ;-)


sexta-feira, março 27, 2009

Sesta-feira com Cat Power




Dende há muitos anos estou namorado de Chan Marshall. Alguém me pode culpar por isso?
Desde hace muchos años estoy enamorado de Chan Marshall. ¿Alguien me puede culpar por eso?

Bolonia o el capitalismo académico

"El proceso de convergencia europea, que se presenta como una forma de armonizar los diferentes sistemas universitarios europeos, tiene un espíritu que casi todo el mundo podría compartir: equiparar las titulaciones; desarrollar un aprendizaje más centrado en el estudiante, reduciendo el peso de las clases magistrales, o potenciar la docencia tutorizada y de tipo seminario. El problema del Plan Bolonia es el marco global en el que se inscribe y la filosofía que orienta esta reforma.
Porque un aprendizaje más centrado en el estudiante y más tutorizado implica grupos de estudiantes más pequeños y, por tanto, más profesorado, cambios en las instalaciones, etc.; es decir, más financiación. Al igual que la movilidad por Europa.
Pero la aplicación del Plan Bolonia busca que la financiación corra, cada vez más, a cargo del bolsillo de los estudiantes y de las propias universidades, haciendo sus productos más atractivos para su aplicación
empresarial. [...]"


Seguir lendo (via Dominio Público).
E se che interessou, le também ¿De qué Plan Bolonia hablamos?


El retraso social de España

  "Una de las características del estado del bienestar en España es su subdesarrollo. Según Eurostat, España en el año 2006 (el último año con datos comparables) era el país, después de Portugal, que tenía el gasto social por habitante más bajo de la Unión Europea de los Quince (UE-15), el grupo de países de desarrollo económico semejante al nuestro. En aquel año, el PIB per cápita de España había alcanzado ya a ser el 93% del promedio de la UE-15 y, sin embargo, el gasto público social per capita era sólo el 70% del promedio de la UE-15. [...]"

Seguir lendo (via Dominio público).


domingo, março 22, 2009

Cicatrices de la reunificación alemana

[...] "Más allá de la comprensible lírica de la celebración del veinte aniversario de la caída del muro que nos espera este año, la "revolución popular" de la RDA, como toda la eclosión civil del bloque del este, fue una mera consecuencia del inesperado y sorprendente giro de la situación en Moscú. El guión esencial del "cambio" alemán fue un asunto dictado por las elites occidentales en el que el valioso y respetable movimiento cívico de la RDA puso poco más que la coreografía: una típica "revolución" alemana desde arriba. Esto no es un juicio peyorativo, pues las cosas podían haber ido mucho peor, y en algunas cosas la élite y la población alemana demostraron no pocas virtudes y una inteligente moderación, sino que es un juicio de historiador. La prueba del déficit orgánico de la reunificación es, precisamente, que ha pasado una generación y las cicatrices sociales de todo aquello están a la vista. Que aun deberá pasar otra generación para cerrar el círculo de la reunificación social en Alemania". [...]

Seguir lendo (via Diario de Berlín).


Sólo a estudiantes

[...] No es la única carta que he leído con protestas porque la Policía les atizaba… ¡a los periodistas! Ah, y a un niño también. Ganas dan de preguntar: ¿es que, mientras le aticen “sólo” a los estudiantes, no hay problema? Claro, hombre, la barbarie policial y la represión a hostia limpia de una protesta legítima son lo más natural, cómo no: el derecho a protestar se merece un porrazo, lo que es sagrado es el derecho a la información. [...]


Seguir lendo (via Carta con respuesta).


quinta-feira, março 19, 2009

sábado, março 14, 2009

Peixe com cabeça transparente

Eu flipo com este peixe. Botade-lhe um olho à informaçom completa.

Alucino con este pez. Échenle un ojo a la información completa.


terça-feira, março 10, 2009

Eleçóns (e IV)

Onte rematarom as eleçóns e queria esperar a que este dia chegara pra fazer algumas reflessóns sobre este processo, que dá pra muito.
Despois duma campanha eleitoral chea de lixo por parte do PP, quedou em evidência que o bipartito nom soubo estar à altura numas eleçóns muito difíciles, quizais pecariam de otimistas, ou de inxênuos, mas os problemas para o PSG e o BNG venhem de lonxe, algo que a sociedade castigou coa perda de mais de 100,000 votos. Pode-se dizer que o grande perdedor do 1º de março foi o BNG ao ser a única força política que perdeu um escanho no parlamento galego (insisto: as eleçóns rematarom onte co reconto do voto do exterior e, como era de se esperar, o PSG recuperou o escanho que estava em poder do PP em Ourense -1, 2-), o que permitiu a volta ao poder do PP, mas a perda de apoio social, sobre todo no mundo urbano, é evidente pra os dous partidos membros do governo sainte e, se bem no PSG xa houvo repercussóns coa saida de Tourinho, dá a impressom de que Quintana pretende fazer oidos xordos às críticas que se escoitam xa dende o mesmo BNG, lóxicas ao evidenciar que os dirixentes se afastam cada vez mais das bases (começando coa desapariçom do sistema assembleiario, impulsada por Quintana). Os socialistas tenhem os seus problemas e teram que solucionar-os, mas o nacionalismo galego deve fazer também um exercício de reflessom porque é um rotundo fracasso voltar à oposiçom tres anos e médio depois de chegar ao governo.
Seguramente 2004 foi um ano especial, onde o Prestige, muitos anos de fraguismo e outros factores fixerom pensar que o câmbio no poder era indispensável, mas a realidade é que Galiza é um pais de direitas, como demonstrou o resultado eleitoral, e a esquerda deve trabalhar muito pra trocar este panorama. E para isto, as oportunidades de melhorar Galiza dende o poder, cando se pode fazer, som fundamentais e o bipartito nom soubo aproveitar esta oportunidade nesta lexislatura. A brutal perda de votos deixa-o em evidência: o governo do PSG e do BNG nom gustou a ninguém, nem sequera às bases sociais desses partidos.
E o câmbio deve ser feito, nom se pode pensar que a chegada duma nova xeraçom trocará todo por arte de máxia. A importante participaçom nas eleçóns (nom histórica, como se dixo, porque daquela ainda nom se considerara a baixa votaçom do eleitorado no exterior, 10% do censo galego), sobre todo nas grandes cidades onde o PP ganhou sem dúvida, deixa patente que a xuventude segue a confiar mais na direita espanholista que no centro-esquerda que estivo no poder. Rematou uma etapa: chega o momento da reflessom e o BNG nom deve negar a evidência: o caminho que escolheu a sua cúpula nom gusta a ninguem.


E em canto às eleçóns em Euskadi, nom tenho muito que dizer, xa que é tam complexa a política alá, que nom é doado conhecer-a no fondo. Só há algo evidente:


Via: Manel Fontdevila.



13 de Março: Nom paga a pena fazer um novo post sobre as eleçóns, que o tema está muito tratado xa, mas penso que si paga a pena matiçar algumas cousas:

Finalmente, a suma de votos do bipartito superou aos acadados pelo PP, ainda que iso nom quita que a perda de votos fora maiúscula pra o PSG e o BNG. Lei d'Hont mediante, todo segue igual. O PSG assumirá o que lhe toque e o BNG terá que fazer o propio (1, 2). E mentres, a sociedade no seu conxunto, tem ainda muito por reflessionar (1, 2).