terça-feira, julho 31, 2007

Adiós, Michelangelo Antonioni




Parece ser que a mala racha entre os grandes do cinema nom remata. Hoxe temos que lhe dizer adeus a outro dos grandes do cinema europeio. Michelangelo Antonioni morreu à idade de 94 anos na sua Roma querida. Este blogue, e todo o cinema a nivel mundial, nom pode fazer outra cousa que estender o luto ante este passamento. Tristeza, si, mas também agradecimento por tantas xóias. Obrigados pola tua obra.


Parece ser que la mala racha entre los grandes del cine no termina. Hoy tenemos que decirle adiós a otro de los grandes del cine europeo. Michelangelo Antonioni murió a la edad de 94 años en su Roma querida. Este blog, y todo el cine a nivel mundial, no puede hacer otra cosa que extender el luto ante este fallecimiento. Tristeza, sí, pero también agradecimiento por tantas joyas. Gracias por tu obra.

segunda-feira, julho 30, 2007

Fallece Ingmar Bergman




Hoxe este blogue está de luto. Morreu Ingmar Bergman, seguramente um dos melhores cineastas de todos os tempos. Descanse em paz.

Hoy este blog está de luto. Murió Ingmar Bergman, seguramente uno de los mejores cineastas de todos los tiempos. Descanse en paz.

Consulta Verde: Éxito

Segundo leo em La Jornada, a consulta verde feita onte no Distrito Federal recibiu um apoio abrumador na maioria das perguntas pranteadas. Agora só cómpre esperar que o governo capitalino ponha em prática as propostas apresentadas à sociedade e aceptadas por esta. Penso que os avances a nivel social e ecolóxico na capital mexicana som muito positivos. A minha dúvida é cando esta política positiva empeçará a se notar no resto do pais. Seguramente haverá que lhe perguntar ao pseudo-presidente. Pobrinho, tanto no que pensar...


Según leo en La Jornada, la consulta verde hecha ayer en el Distrito Federal recibió un apoyo abrumador en la mayoría de las preguntas planteadas. Ahora sólo hace falta esperar que el gobierno capitalino ponga en práctica las propuestas presentadas a la sociedad y aceptadas por ésta. iPenso que los avances a nivel social y ecológico en la capital mexicana son muy positivos. Mi duda es cuándo esta política positiva empezará a notarse en el resto del país. Seguramente habrá que preguntarle al pseudo-presidente. Pobrecito, tanto en que pensar...

domingo, julho 29, 2007

Que difícil é ser presidente

E como a xente de Greenpeace pensa que para axudar a natureza antes cómpre axudar também ao home, fixerom um vídeo no que lhe mostram ao pseudo-presidente de México, Felipe Calderón, como fazer para cuidar do ecossistema com responsabilidade (que parece que nom o tem muito claro). É muito educativo e clarinho, así que coido que pode ser de muita utilidade para todo aquel que tenha alguma responsabilidade em relaçom coa ecoloxia. Disfrutade e difundide o vídeo. (Obri a Lucía polo link).


Y como la gente de Greenpeace piensa que para ayudar a la naturaleza antes es necesario ayudar también al hombre, hicieron un video en el que le muestran al pseudo-presidente de México, Felipe Calderón, como hacer para cuidar del ecosistema con responsabilidad (que parece que no lo tiene muy claro). Es muy educativo y clarito, así que creo que puede ser de mucha utilidad para todo aquel que tenga alguna responsabilidad en relación con la ecología. Disfruten y difundan el video. (Gracias a Lucía por el link).


Parabéns, Jonás!

Onte atopei uma nova muito boa: A opera prima de Jonás Cuarón será proxectada em Valência, na Semana Internacional da Crítica, foro pensado para cineastas novos que empéçam a sua traxetória. Dá-me muito gosto e espero que este sexa o començo duma carreira muito longa e esitosa. Nora boa, Jonás, e saudos dende a Galiza.


Ayer encontré una noticia muy buena: La opera prima de Jonás Cuarón será proyectada en Valencia, en la Semana Internacional de la Crítica, foro pensado para cineastas jóvenes que empiezan su trayetoria. Me da mucho gusto y espero que este sea el inicio de una carrera muy larga y exitosa. En hora buena, Jonás, y saludos desde Galiza.

quinta-feira, julho 26, 2007

Explosión en San Petersburgo

Acabo de ler neste link que houvo uma explossom em Sam Petersburgo, mas procurei nos médios e ainda nom atopei rem sobre isto. Espero que só sexa uma ardide para conseguir visitas, mas coido que tem mala pinta. Cómpre estar pendentes.


Acabo de leer en este link que hubo una explosión en San Petersburgo, pero busqué en los medios y todavía no encontré nada sobre esto. Espero que sólo sea un ardid para conseguir visitas, pero creo que tiene mala pinta. Hay que estar pendientes.


Actualizaçom: Por agora os médios no Estado Espanhol ainda nom dixerom nada, mas em México xa há uma nova (via La Jornada). Seica foi um gaseoducto.

Actualización: Por ahora los medios en el Estado Español todavía no dicen nada, pero en México ya hay una noticia (vía La Jornada). Aparentemente fue un gaseoducto.

terça-feira, julho 24, 2007

Capítulo 15: De como por segundo ano o Summercase foi o centro dos guiris em Barcelona


Arcade Fire e a inmelhorável escena canadiana


É muito normal que no primeiro ano um festival musical ponha todas as cartas sobre a mesa e traia aos melhores grupos que poida conseguir. Bem se di que a primeira impressom nom se esquece. Evidentemente nom me estranhou que o Summercase do 2006 tivera aos grupos e artistas que tivo. Um verdadeiro luxo sendo um festival que xurdeu da nada. Xa no seu momento, como lembraredes, fixem algumas entradas (1, 2, 3) respeito a esse veram de há xa um ano na cidade condal. Muito bo e com concertos maravilhosos, a verdade (nom todos, claro está, mas é normal cando há tantos grupos). Sinceramente, ao pensar em ir a um festival este ano, nom me parecia muito boa ideia repetir cê, mas o cartaz rompeu os meus reparos: PJ Harvey, Arcade Fire (xa tinha este desexo dende havia tempo), The Flaming Lips, James, The Jesus and Mary Chain e mesmo Bloc Party. Ademais, havia grupos também muito interessantes, ainda que com menos renome (quizais melhor así) como Jarvis Cocker, The Gossip, !!!, The Hidden Cameras e LCD Soundsystem. Em fim, que depois de todo rematei um ano mais em Barcelona passando calores no Summercase.


Flaming Lips: O Friquismo em Pleno

Para empeçar, podo dizer que os grandes artistas (ou grandes para min) nom decepcionarom. PJ Harvey demonstrou (estranhamente soa, sem grupo) que é uma grande. É certo que o público estava entregado de antemam, mas isso nom lhe quita mérito a um concerto valente e honesto, que fixo evidente que se trata duma das melhores representantes da escena alternativa contemporânea. PJ é grande, e ninguém que fora capaz de suportar a sauna na que se converteu a carpa S (péssimo isto por parte da organizaçom, ainda que foi subsanado o segundo dia) poderia dizer o contrario.


A volta de James

Arcade Fire também demonstrou que som muito mais que um grupo do momento e deixarom claro que tenhem uma proposta clara e que sabem perfeitamente como transmitir ao público o que querem dizer. Muito bem por estes quebequenses (evidentemente tomarom a sua postura dizendo que sabiam que isso nom era Espanha), presente e futuro do indie alternativo. Iso si, nom passou o do concerto de Paris. Coido que nom se quiserom arriscar co "sangue mediterrâneo". Seguramente estes dous concertos forom o melhor da fim de semana, ainda que houvo mais xoias no Summercase.


A Inventiva de Flaming Lips


The Flaming Lips, ainda que sem surpresas, derom um concerto redondo cumprindo coas expectativas e dando um concerto divertido e absolutamente friqui. Fixerom o que tam bem sabem fazer: dar um gram espectáculo com cançóns que conhecemos bem dende há tempo e que nom decepcionam. Eu xuraria que agradeciam cum "Gracias, Mickey" (o que tinha sentido porque o concerto empeçou co vocalista numa bola de hamster xigante sobre o público) ou coa sua variante "Gracias, Friqui" (também com sentido polos santa clauses, extraterrestres e o Capitam América que bailarom sem parar sobre o escenârio), ainda que a opiniom de outros presentes foi um mais tradicional "Gracias, Thank you" muito menos de acordo coa filosofia do grupo. A volta de James foi xustificada e o grupo deu todo como nos seus melhores anos co pretexto dum cd dos grandes êxitos polo que o concerto nom decepcionou a ninguém. Quizais o único negativo fora a incrível delgadeza de Jim (o vocalista). Alguém sabe se está enfermo? The Jesus and Mary Chain cumprirom co papel e derom um concerto redondo (também dando gosto a todos coa presentaçom dum cd de grandes êxitos) e evidenciarom que conservam todos os aspectos positivos (praticamente todos) e negativos (quizais uma aparência de apatia na interpretaçom que os caracterizou dende o princípio) que sempre tiverom. Por último, Bloc Party soou ao que soa nos cds: este si é um grupo do momento (como também Kaiser Chiefs) e tenhem cançóns muito boas que som uma verdadeira obriga ao baile mas a maioria som só de recheio e um concerto de hora e média xa é muito. É uma mágoa xa que o primeiro cd dos neoiorquinos é bo (coas suas excepçóns). Espero que só sexa uma baixada momentânea.
Jarvis Cocker, quem nom perdeu nada coa desapariçom de Pulp, cumpriu bem o exame sobre todo cum carisma de altura e sem dar concessóns aos seguidores de Pulp. Co cancioneiro do inglês abonda para um concerto de altos voos. The Gossip foi quizais a revelaçom do festival, nom tanto porque nom fora de se esperar o que fixerom sobre o escenârio, senom porque a resposta do público foi incrível. Em fim, que numa boa discoteca este grupo dá muito mais de si que Bloc Party, sem dúvida.




The Gossip Conquista Barcelona (1 y 2)


Mas também é o que podo dizer de !!!, só que neste caso a surpresa foi mínima porque xa som bem conhecidas as tolémias funk-punk deste grupo. Xenial posta em escena só coa sua presença e nada mais. LCD Soundsystem foi outro grupo que nom por bem conhecido deixou de sorprender. Se bem a noite era xa avançada (empeçou as 2:45) a carpa estava petada e o público entregado. Foi uma mágoa porque as 3:15 da manhã o corpo pidiou um descanso e tivemos que marchar sem rematar o concerto. Seguramente a surpresa do festival (positiva) foi The Hidden Cameras (dos que, acepto, nom sabia nada) cum pop bailável com muito ritmo e uma frescura que se agradeceu muito as 19:25, cando o sol ainda caia sobre as nossas cabeças.
Mas claro, também houvo decepçóns. Em primeiro lugar, os grupos que nom se puido ver: Delorean (grupo peninsular de electro-pop muito recomendável), por coincidir com Arcade Fire, e Mika (inglês aclamado pola crítica musical) quem cancelou por enfermidade. Editors confirmou que nom tenhem muito que ofertar (mais alá duma cópia de Interpol), Lily Allen sirviou só como música de fondo para muitas conversas mais interessantes e Air foi mal programado (as 12:40 nom há quem suporte o sedante pop dos franceses, ainda que sexa realmente bo noutro contexto) e sirviou para tomar uma sesta antes de seguir coa xornada que rematou despois das 4, trás escoitar outra decepçom: The Chemical Brothers cum ponchis-ponchis plano e sem novidade.
A experiência rematou confirmando um ano mais que o dos festivais é toda uma arte e que a experiência axuda a sobreviver estes maratóns com dignidade. Repetir em 2008? Melhor será esperar a ver que me ofertam daquela. Por agora deixo-vos com alguns vídeos e cando suba mais porei por aquí os links.


P.D. Guiris? Si, cada vez mais. Agora a xente dá por feito que todos falam inglês. Despois de várias malas experiências (xente muito desagradável) a minha postura foi nom falar inglês, ainda que o conheça bem. Xa está, párlame catalá.

Capítulo 15: De como por segundo año el Summercase fue el centro de los güeros en Barcelona


PJ Harvey: Maestra

Es muy normal que en el primer año un festival musical ponga todas las cartas sobre la mesa y traiga a los mejores grupos que pueda conseguir. Bien se dice que la primera impresión no se olvida. Evidentemente no me extrañó que el Summercase del 2006 tuviera a los grupos y artistas que tuvo. Un verdadero lujo siendo un festival que surgió de la nada. Ya en su momento, como recordarán, hice algunas entradas (1, 2, 3) respecto a ese verano de hace ya un año en la ciudad condal. Muy bueno y con conciertos maravillosos, la verdad (no todos, claro está, pero es normal cuando hay tantos grupos). Sinceramente, al pensar en ir a un festival este año, no me parecía muy buena idea repetir sede, pero el cartel rompió mis reparos: PJ Harvey, Arcade Fire (ya tenía este deseo desde hacía tiempo), The Flaming Lips, James, The Jesus and Mary Chain e incluso Bloc Party. Además, había grupos también muy interesantes, aunque con menos renombre (quizás mejor así) como Jarvis Cocker, The Gossip, !!!, The Hidden Cameras e LCD Soundsystem. En fin, que después de todo terminé un año más en Barcelona pasando calores en el Summercase.


Una Noche con Air

Para empezar, puedo decir que los grandes artistas (o grandes para mí) no decepcionaron. PJ Harvey demostró (extrañamente sola, sin grupo) que es una grande. Es cierto que el público estaba entregado de antemano, pero eso no le quita mérito a un concierto valiente y honesto, que hizo evidente que se trata de una de las mejores representantes de la escena alternativa contemporánea. PJ es grande, y nadie que fuera capaz de soportar el sauna en el que se convirtió la carpa S (pésimo esto por parte de la organización, aunque fue subsanado el segundo día) podría decir lo contrario.


La Fiesta de Bloc Party

Arcade Fire también demostró que son mucho más que un grupo del momento y dejaron claro que tienen una propuesta clara y que saben perfectamente cómo transmitir al público lo que quieren decir. Muy bien por estos quebecois (evidentemente tomaron su postura diciendo que sabían que eso no era España), presente y futuro del indie alternativo. Eso sí, no pasó lo del concierto de París. Creo que no se quisieron arriesgar con la "sangre mediterránea". Seguramente estos dos conciertos fueron lo mejor del fin de semana, aunque hubo más joyas en el Summercase.


La Inventiva de Flaming Lips

The Flaming Lips, aunque sin sorpresas, dieron un concierto redondo cumpliendo con las expectativas y dando un concierto divertido y absolutamente friqui. Hicieron lo que tan bien saben hacer: dar un gran espectáculo con canciones que conocemos bien desde hace tiempo y que no decepcionan. Yo juraría que agradecían con un "Gracias, Mickey" (lo que tenía sentido porque el concierto empezó con el vocalista en una bola de hámster gigante sobre el público) o con su variante "Gracias, Friqui" (también con sentido por los santa clauses, extraterrestres y el Capitán América que bailaron sin parar sobre el escenario), aunque la opinión de otros presentes fue un más tradicional "Gracias, Thank you" mucho menos de acuerdo con la filosofía del grupo. La vuelta de James fue justificada y el grupo dio todo como en sus mejores años con el pretexto de un cd de los grandes éxitos por lo que el concierto non decepcionó a nadie. Quizás lo único negativo fuera la increíble delgadez de Jim (el vocalista). ¿Alguien sabe si está enfermo? The Jesus and Mary Chain cumplieron con el papel y dieron un concierto redondo (también dando gusto a todos con la presentación de un cd de grandes éxitos) y evidenciaron que conservan todos los aspectos positivos (prácticamente todos) y negativos (quizás una apariencia de apatía en la interpretación que los caracterizó desde el principio) que siempre tuvieron. Por último, Bloc Party sonó a lo que suena en los cds: éste sí es un grupo del momento (como también Kaiser Chiefs) y tienen canciones muy buenas que son una verdadera obligación al baile pero la mayoría son sólo de relleno y un concierto de hora y media ya es mucho. Es una lástima ya que el primer cd de los neoyorquinos es bueno (con sus excepciones). Espero que sólo sea una bajada momentánea.
Jarvis Cocker, quien no perdió nada con la desaparición de Pulp, cumplió bien el examen sobre todo con un carisma de altura y sin dar concesiones a los seguidores de Pulp. Con el cancionero del inglés es suficiente para un concierto de altos vuelos. The Gossip fue quizás la revelación del festival, no tanto porque no fuera de esperarse lo que hicieron sobre el escenario, sino porque la respuesta del público fue increíble. En fin, que en una buena discoteca este grupo da mucho más de sí que Bloc Party, sin duda.




The Gossip Conquista Barcelona (1 y 2)

Pero también es lo que puedo decir de !!!, sólo que en este caso la sorpresa fue mínima porque ya son bien conocidas las locuras funk-punk de este grupo. Genial puesta en escena sólo con su presencia y nada más. LCD Soundsystem fue otro grupo que no por bien conocido dejó de sorprender. Si bien la noche era ya avanzada (empezó a las 2:45) la carpa estaba a reventar y el público entregado. Fue una lástima porque a las 3:15 de la mañana el cuerpo pidió un descanso y tuvimos que irnos sin terminar el concierto. Seguramente la sorpresa del festival (positiva) fue The Hidden Cameras (de los que, acepto, no sabía nada) con un pop bailable con mucho ritmo y una frescura que se agradeció mucho a las 19:25, cuando el sol todavía caía sobre nuestras cabezas.
Pero claro, también hubo decepciones. En primer lugar, los grupos que no se pudo ver: Delorean (grupo peninsular de electro-pop muy recomendable), por coincidir con Arcade Fire, y Mika (inglés aclamado por la crítica musical) quien canceló por enfermedad. Editors confirmó que no tienen mucho que ofrecer (más allá de una copia de Interpol), Lily Allen sirvió sólo como música de fondo para muchas conversaciones más interesantes y Air fue mal programado (a las 12:40 no hay quien soporte el sedante pop de los franceses, aunque sea realmente bueno en otro contexto) y sirvió para tomar una siesta antes de seguir con la jornada que terminó después de las 4, tras escuchar otra decepción: The Chemical Brothers con un ponchis-ponchis plano y sin novedad.
La experiencia terminó confirmando un año más que lo de los festivales es todo un arte y que la experiencia ayuda a sobrevivir estos maratones con dignidad. ¿Repetir en 2008? Mejor será esperar a ver qué me ofrecen para entonces. Por ahora los dejo con algunos videos y cuando suba más pondré por aquí los links.


P.D. ¿Güeros? Sí, cada vez más. Ahora la gente da por hecho que todos hablan inglés. Después de varias malas experiencias (gente muy desagradable) mi postura fue no hablar inglés, aunque lo conozca bien. Ya está, párlame catalá.

sexta-feira, julho 20, 2007

Hoy todos somos El Jueves




Libedade de expressom no Estado Espanhol? Nom, nada mais lonxe da realidade. Aquí todo está bem, sempre que nom te metas coa monarquia, esa pseudo instituçom que às veces sae nas novas nalguma regata ou calquera cousa así. Hoxe um xuiz da audiência nacional secuestrou a portada de "El Jueves" porque iso de se meter coa realeza nom é de persoas de bem e no Estado Espanhol só há persoas de bem que nom querem mirar essas cousas así que nada de publicaçom da revista. Mas para iso está a liberdade de expressom na web 2.0.


¿Libertad de expresión en el Estado Español? No, nada más lejos de la realidad. Aquí todo está bien, siempre que no te metas con la monarquía, esa pseudo institución que a veces sale en las noticias en alguna regata o cualquiera cosa así. Hoy un juez de la audiencia nacional secuestró la portada de "El Jueves" porque eso de meterse con la realeza no es de personas de bien y en el Estado Español sólo hay personas de bien que no quieren ver esas cosas así que nada de publicación de la revista. Pero para eso está la libertad de expresión en la web 2.0.





P.D. Inxúrias à coroa? Nacho Escolar atopou algumas que merecem mais ese nome. Se se trata de defender a instituçom...


P.D. ¿Injurias a la corona? Nacho Escolar encontró algunas que merecen más ese nombre. Si se trata de defender la institución...

quarta-feira, julho 18, 2007

Tan Gallego como el Gazpacho




A normalizaçom do galego na Galiza é algo que ainda esperta muitos reparos e há muita xente que nom mira com bos olhos ao galego, esa língua maligna que mata tantos gatinhos. Evidentemente, na rede atopamos xente que defende a galeguidade do castelam, mesmo mais que a do galego. De todo há neste mundo, iso é indudável. De todos os xeitos, esta nom é a única iniciativa e sempre paga a pena ver páxinas muito mais interesantes e com propostas mais sensatas, como a imaxe que encabeza esta entrada, por exemplo. Pois eso tan gallego como el gazpacho. E xa sabedes, coidado cos imitadores.

La normalización del gallego en Galiza es algo que todavía despierta muchos reparos y hay mucha gente que no ve con buenos ojos al gallego, esa lengua maligna que mata tantos gatitos. Evidentemente, en la red encontramos gente que defiende la galleguidad del castellano, incluso más que la del gallego. De todo hay en este mundo, eso es indudable. De todos modos, esta no es la única iniciativa y siempre vale la pena ver páginas mucho más interesantes y con propuestas más sensatas, como la imagen que encabeza esta entrada, por ejemplo. Pues iso tan gallego como el gazpacho. Y ya saben, cuidado con los imitadores.

sábado, julho 14, 2007

mini-vacaçóns

Olá a todos. Estou um pouco desconectado do blogue porque agora estou em Barcelona a pasar uma semana na que intentarei cambiar de escenârios e esquecer um pouco todo o trabalho. Pronto teredes entradas do Summercase deste ano. Adianto o magnífico concerto de Arcade Fire e de PJ Harvey. Hoxe esperamos a Jarvis Cocker e alguma boa sorpresa de Air ou rememorar velhos tempos com Jesus & Mary Chain. Pois iso, que pronto volverei.

Hola a todos. Estoy un poco desconectado del blog porque ahora estoy en Barcelona pasando una semana en la que intentaré cambiar de escenarios y olvidar un poco todo el trabajo. Pronto tendrán entradas del Summercase de este año. Adelanto el magnífico concierto de Arcade Fire y de PJ Harvey. Hoy esperamos a Jarvis Cocker e alguna buena sorpresa de Air o rememorar viejos tiempos con Jesus & Mary Chain. Pues eso, que pronto volveré.

segunda-feira, julho 09, 2007

Uma de dragóns





Esta é uma de dragóns, adicado sobre todo aos romanistas e medievalistas que visitades este bloguinho, sobre todo a Maria, que imaxino que lhe fará muito grácia. Todo é obra de Alberto Montt, cum sentido do humor envexável. Disfrutade aquí de outros pequenos cartóns.

Esta es una de dragones, dedicado sobre todo a los romanistas y medievalistas que visitan este bloguesito, sobre todo a María, que imagino que le hará mucho gracia. Todo es obra de Alberto Montt, con un sentido del humor envidiable. Disfruten aquí de otros pequeños cartones.





domingo, julho 08, 2007

Novedades no blogue

Por certo, há algumas novedades tecnolóxicas no blogue, como quizais xa mirastes. Se tedes alguma proposta, queixa, idea, reclamo ou o que sexa, nom dubides em mo dizer. Obrigado, coma sempre.

Por cierto, hay algunas novedades tecnológicas en el blog, como quizá ya habrán visto. Si tienen alguna propuesta, queja, idea, reclamo o lo que sea, no duden en decírmelo. Muchas gracias, como siempre.

sábado, julho 07, 2007

O avó bailón

Todos conhecemos persoas maiores de mais ou menos a mesma idade (entre eles, claro) e que, nom obstante, parece que se levem décadas de diferença. Quem nom tem pensado "parece que tivera 20 anos menos"? E claro, também todos escuitamos xa que a velhez nom tem que ver coa idade senom com como cada um se enfrenta ao passo da vida. Eu, sinceramente, coido que isto nom poderia ser mais certo. Conheço persoas muito maiores cuma vitalidade incrível (podo pensar em calquera das minhas duas avoas, ainda que a materna nom sexa tam maior) e moços com atitude de anciãs (eu mesmo nalgumas cousas, e os que me conheçam nom me deixaram mentir). Hoxe estava tranquilamente revisando o meu correio electrónico cando me atopei cuma notificaçom de youtube: o Sr. Cerezo agregara-me entre as suas suscripçóns. Sinceramente, é o meu primeiro subscritor e tívem muita curiosidade por ver quem era. Cal foi a minha surpresa cando me atopei co velho mais novo que vim nunca. Para mostra, aqui tedes um exemplo, ainda que há muitos vídeos que demonstram a sua vitalidade. A seguir o exemplo, rapaces.


Todos conocemos personas mayores de más o menos la misma edad (entre ellos, claro) y que, sin embargo, parece que se llevan décadas de diferencia. ¿Quién non ha pensado "parece que tuviera 20 años menos"? Y claro, también todos escuchamos ya que la vejez no tiene que ver con la edad sino con cómo cada uno se enfrenta al paso de la vida. Yo, sinceramente, creo que esto no podría ser más cierto. Conozco personas muy mayores cun una vitalidad increíble (puedo pensar en calquiera de mis dos abuelas, aunque la materna no sea tan mayor) y jovenes con atitud de ancianos (yo mismo en algunas cosas, y los que me conozcan no me dejarán mentir). Hoy estaba tranquilamente revisando mi correo electrónico cuando me encontré con una notificación de youtube: el Sr. Cerezo me había agregado entre sus suscripciones. Sinceramente, es mi primer subscritor y tuve mucha curiosidad por ver quién era. Cual fue mi sorpresa cuando me encontré con el viejo más joven que vi nunca. Para muestra, aquí tienen un ejemplo, aunque hay muchos videos que demuestran su vitalidad. A seguir el ejemplo, muchachos.