sexta-feira, março 27, 2009

Sesta-feira com Cat Power




Dende há muitos anos estou namorado de Chan Marshall. Alguém me pode culpar por isso?
Desde hace muchos años estoy enamorado de Chan Marshall. ¿Alguien me puede culpar por eso?

Bolonia o el capitalismo académico

"El proceso de convergencia europea, que se presenta como una forma de armonizar los diferentes sistemas universitarios europeos, tiene un espíritu que casi todo el mundo podría compartir: equiparar las titulaciones; desarrollar un aprendizaje más centrado en el estudiante, reduciendo el peso de las clases magistrales, o potenciar la docencia tutorizada y de tipo seminario. El problema del Plan Bolonia es el marco global en el que se inscribe y la filosofía que orienta esta reforma.
Porque un aprendizaje más centrado en el estudiante y más tutorizado implica grupos de estudiantes más pequeños y, por tanto, más profesorado, cambios en las instalaciones, etc.; es decir, más financiación. Al igual que la movilidad por Europa.
Pero la aplicación del Plan Bolonia busca que la financiación corra, cada vez más, a cargo del bolsillo de los estudiantes y de las propias universidades, haciendo sus productos más atractivos para su aplicación
empresarial. [...]"


Seguir lendo (via Dominio Público).
E se che interessou, le também ¿De qué Plan Bolonia hablamos?


El retraso social de España

  "Una de las características del estado del bienestar en España es su subdesarrollo. Según Eurostat, España en el año 2006 (el último año con datos comparables) era el país, después de Portugal, que tenía el gasto social por habitante más bajo de la Unión Europea de los Quince (UE-15), el grupo de países de desarrollo económico semejante al nuestro. En aquel año, el PIB per cápita de España había alcanzado ya a ser el 93% del promedio de la UE-15 y, sin embargo, el gasto público social per capita era sólo el 70% del promedio de la UE-15. [...]"

Seguir lendo (via Dominio público).


domingo, março 22, 2009

Cicatrices de la reunificación alemana

[...] "Más allá de la comprensible lírica de la celebración del veinte aniversario de la caída del muro que nos espera este año, la "revolución popular" de la RDA, como toda la eclosión civil del bloque del este, fue una mera consecuencia del inesperado y sorprendente giro de la situación en Moscú. El guión esencial del "cambio" alemán fue un asunto dictado por las elites occidentales en el que el valioso y respetable movimiento cívico de la RDA puso poco más que la coreografía: una típica "revolución" alemana desde arriba. Esto no es un juicio peyorativo, pues las cosas podían haber ido mucho peor, y en algunas cosas la élite y la población alemana demostraron no pocas virtudes y una inteligente moderación, sino que es un juicio de historiador. La prueba del déficit orgánico de la reunificación es, precisamente, que ha pasado una generación y las cicatrices sociales de todo aquello están a la vista. Que aun deberá pasar otra generación para cerrar el círculo de la reunificación social en Alemania". [...]

Seguir lendo (via Diario de Berlín).


Sólo a estudiantes

[...] No es la única carta que he leído con protestas porque la Policía les atizaba… ¡a los periodistas! Ah, y a un niño también. Ganas dan de preguntar: ¿es que, mientras le aticen “sólo” a los estudiantes, no hay problema? Claro, hombre, la barbarie policial y la represión a hostia limpia de una protesta legítima son lo más natural, cómo no: el derecho a protestar se merece un porrazo, lo que es sagrado es el derecho a la información. [...]


Seguir lendo (via Carta con respuesta).


quinta-feira, março 19, 2009

sábado, março 14, 2009

Peixe com cabeça transparente

Eu flipo com este peixe. Botade-lhe um olho à informaçom completa.

Alucino con este pez. Échenle un ojo a la información completa.


terça-feira, março 10, 2009

Eleçóns (e IV)

Onte rematarom as eleçóns e queria esperar a que este dia chegara pra fazer algumas reflessóns sobre este processo, que dá pra muito.
Despois duma campanha eleitoral chea de lixo por parte do PP, quedou em evidência que o bipartito nom soubo estar à altura numas eleçóns muito difíciles, quizais pecariam de otimistas, ou de inxênuos, mas os problemas para o PSG e o BNG venhem de lonxe, algo que a sociedade castigou coa perda de mais de 100,000 votos. Pode-se dizer que o grande perdedor do 1º de março foi o BNG ao ser a única força política que perdeu um escanho no parlamento galego (insisto: as eleçóns rematarom onte co reconto do voto do exterior e, como era de se esperar, o PSG recuperou o escanho que estava em poder do PP em Ourense -1, 2-), o que permitiu a volta ao poder do PP, mas a perda de apoio social, sobre todo no mundo urbano, é evidente pra os dous partidos membros do governo sainte e, se bem no PSG xa houvo repercussóns coa saida de Tourinho, dá a impressom de que Quintana pretende fazer oidos xordos às críticas que se escoitam xa dende o mesmo BNG, lóxicas ao evidenciar que os dirixentes se afastam cada vez mais das bases (começando coa desapariçom do sistema assembleiario, impulsada por Quintana). Os socialistas tenhem os seus problemas e teram que solucionar-os, mas o nacionalismo galego deve fazer também um exercício de reflessom porque é um rotundo fracasso voltar à oposiçom tres anos e médio depois de chegar ao governo.
Seguramente 2004 foi um ano especial, onde o Prestige, muitos anos de fraguismo e outros factores fixerom pensar que o câmbio no poder era indispensável, mas a realidade é que Galiza é um pais de direitas, como demonstrou o resultado eleitoral, e a esquerda deve trabalhar muito pra trocar este panorama. E para isto, as oportunidades de melhorar Galiza dende o poder, cando se pode fazer, som fundamentais e o bipartito nom soubo aproveitar esta oportunidade nesta lexislatura. A brutal perda de votos deixa-o em evidência: o governo do PSG e do BNG nom gustou a ninguém, nem sequera às bases sociais desses partidos.
E o câmbio deve ser feito, nom se pode pensar que a chegada duma nova xeraçom trocará todo por arte de máxia. A importante participaçom nas eleçóns (nom histórica, como se dixo, porque daquela ainda nom se considerara a baixa votaçom do eleitorado no exterior, 10% do censo galego), sobre todo nas grandes cidades onde o PP ganhou sem dúvida, deixa patente que a xuventude segue a confiar mais na direita espanholista que no centro-esquerda que estivo no poder. Rematou uma etapa: chega o momento da reflessom e o BNG nom deve negar a evidência: o caminho que escolheu a sua cúpula nom gusta a ninguem.


E em canto às eleçóns em Euskadi, nom tenho muito que dizer, xa que é tam complexa a política alá, que nom é doado conhecer-a no fondo. Só há algo evidente:


Via: Manel Fontdevila.



13 de Março: Nom paga a pena fazer um novo post sobre as eleçóns, que o tema está muito tratado xa, mas penso que si paga a pena matiçar algumas cousas:

Finalmente, a suma de votos do bipartito superou aos acadados pelo PP, ainda que iso nom quita que a perda de votos fora maiúscula pra o PSG e o BNG. Lei d'Hont mediante, todo segue igual. O PSG assumirá o que lhe toque e o BNG terá que fazer o propio (1, 2). E mentres, a sociedade no seu conxunto, tem ainda muito por reflessionar (1, 2).