quarta-feira, setembro 24, 2008

No puedo creer

Deus, como há friquismos na rede, e muitos deles concentrados em páxinas maravilhosas, como é o caso de No puedo creer. Se vos interessa, nom dubidedes e dade-vos uma volta, ou melhor, sindicade o sítio. As novas som para se partir.


Dios, cómo hay friquismos en la red, y muchos de ellos concentrados en páginas maravillosas, como es el caso de No puedo creer. Si les interesa, no duden y dense una vuelta, o mejor, sindiquen el sitio. Las noticias son para doblarse de risa.

sábado, setembro 20, 2008

El corolario Roosevelt

Resulta cómico que el Gobierno de Washington califique de “infamia” las acusaciones de intervencionismo golpista que le han lanzado Evo Morales y Hugo Chávez. Incluso los que no tenemos conocimiento preciso sobre los movimientos en la oscuridad que las autoridades norteamericanas han estado desplegando en América Latina durante los últimos meses sabemos que esas prácticas forman parte de sus tradiciones más arraigadas. Hace pocos días han aparecido nuevos datos –los que había eran ya abrumadores– sobre su participación en los golpes de Estado militares de Chile y Argentina y en la represión subsiguiente. Recordemos que incluso ha habido situaciones en las que, al no ver a sus agentes locales con capacidad para capitanear la correspondiente intentona servil, ha enviado a sus propias tropas para quitar y poner gobiernos. Ahora mismo está realizando constantes y muy duras incursiones militares en territorio de Pakistán sin contar con el permiso del Gobierno de Islamabad, pese a que se supone que es su aliado.


Seguir lendo (via Javier Ortiz)

segunda-feira, setembro 15, 2008

Morre Richard Wright



Um dia mais, o blogue de luto polo passamento dum dos grandes da arte no século XX, neste caso Richard Wright, fundador e tecladista de Pink Floyd até o final. Descanse em paz.



Un día más, el blog de luto por el fallecimiento de uno de los grandes del arte en el siglo XX, en este caso Richard Wright, fundador y tecladista de Pink Floyd hasta el final. Descanse en paz.

domingo, setembro 14, 2008

Um ano mais

Por certo, foi de novo 11 de setembro. Invito-vos a nom esquecer.


Por cierto, fue de nuevo 11 de septiembre. Los invito a no olvidar.


Amigos míos:
Seguramente esta es la última oportunidad en que me pueda dirigir a ustedes. La Fuerza Aérea ha bombardeado las torres de Radio Portales y Radio Corporación.

Mis palabras no tienen amargura, sino decepción, y serán ellas el castigo moral para los que han traicionado el juramento que hicieron… soldados de Chile, comandantes en jefe titulares, el almirante Merino que se ha autodesignado, más el señor Mendoza, general rastrero … que sólo ayer manifestara su fidelidad y lealtad al gobierno, también se ha nominado director general de Carabineros.

Ante estos hechos, sólo me cabe decirle a los trabajadores: ¡Yo no voy a renunciar! Colocado en un tránsito histórico, pagaré con mi vida la lealtad del pueblo. Y les digo que tengo la certeza de que la semilla que entregáramos a la conciencia digna de miles y miles de chilenos, no podrá ser segada definitivamente.

Tienen la fuerza, podrán avasallarnos, pero no se detienen los procesos sociales ni con el crimen… ni con la fuerza. La historia es nuestra y la hacen los pueblos.


Seguir lendo (vía escolar.net)

México, México II

Depois dum mes (si, muito tempo, seino), aquí vem a segunda parte da minha viaxe por México, que inclue visitas perdidas da primeira metade da viaxe e as da segunda, que vos devia. Em canto a estas pérdidas da viaxe no meu post pasado, todo se deveu a que a bateria da câmara nom resistiu mais e deixou-nos sem câmara polo menos um par de dias (nom vos preocupedes: xa me encarguei dela), así que tívem que tomar as respectivas fotos co móvel e nom as baixara. E é que em Oaxaca, claro está, a visita obrigada à rota cara a Hierve el Agua foi realizada (xa nom é o que era, mas segue a ser um lugar maravilhoso):




Hierve el Agua


E de volta a Oaxaca, a estrada levou-nos a Mitla, bastante abandonada, por certo, mas conserva ainda o seu encanto:




Mitla


E, por último, ao Tule, onde comimos de maravilha:




El Tule


Outro dia fixemos outra rota muito recomendável que nos levou a San Bartolomé Coyotepec, famoso polo seu barro negro, a San Martín Tilcajete, berce dos alebrijes, e a Tlacolula, onde há um concorridíssimo mercado indíxena.




San Martín Tilcajete




Tlacolula


A segunda parte da viaxe, depois de chegar a Guadalajara, e passar por Zapopan, outro lugar de peregrinaçom pra os católicos coa sua respectiva catedral, foi esgotadora mas moito bem aproveitada cuma viaxe ao lago de Chapala, pasando por Chapala e Ajijic pra chegar finalmente a San Cristóbal, onde pasei muitos veráns da minha nenez...




Zapopan




Ajijic




San Cristóbal


Uma longa e sinuosa estrada levou-nos depois a Colima, onde passamos uma escassa mas indispensável noite no Pacífico, numa pequena praia, perto de Colima, que se chama Cuyutlán:




Cuyutlán


E, por último, percorrimos dende a costa até os Altos de Jalisco, terra de Juan Rulfo, para chegar à bela Tapalpa, outra vila chea de recordos e que nom mudou nada em todos estes anos:




Tapalpa


Finalmente, a volta a Xalapa, ainda que nom serviu pra descansar depois de tantas horas de estrada, si foi agradável pra fuxir da calor (agás em Tapalpa, onde o clima era digno duma vila de montaña). O reencontro coas queridas Midori e Chaya, así como uma última estancia coa familia, foi agradável e deu tempo duma pequena visita a Veracruz, porto e cidade do oxímoron por excelencia.




Midori




Chaya




Veracruz

E bom, queda pendente a estancia em DF, mas ainda tenho que recuperar as fotos dum disco duro (o meu portátil acabou de se arruinar; agradeço que fixera un respaldo). Xa me acabarei de pór ao dia axinha, veredes como si. Polo pronto, a vida volve à normalidade na querida Compostela.

México, México II

Después de un mes (sí, mucho tiempo, lo sé), aquí viene la segunda parte de mi viaje por México, que incluye visitas perdidas de la primera mitad del viaje y las de la segunda, que les debía. En cuanto a esas pérdidas del viaje en mi post pasado, todo se debió a que la batería de la cámara no resistió más y nos dejó sin cámara por lo menos un par de días (no se preocupen: ya me encargué de ella), así que tuve que tomar las respectivas fotos con el celular y no las había bajado. Y es que en Oaxaca, claro está, la visita obligada a la ruta hacia Hierve el Agua fue realizada (ya no es lo que era, pero sigue siendo un lugar maravilloso):




Hierve el Agua


Y de vuelta a Oaxaca, la carretera nos llevó a Mitla, bastante abandonada, por cierto, pero conserva todavía su encanto:




Mitla


Y, por último, al Tule, donde comimos de maravilla:




El Tule


Otro día hicimos otra ruta muy recomendable que nos llevó a San Bartolomé Coyotepec, famoso por su barro negro, a San Martín Tilcajete, cuna de los alebrijes, y a Tlacolula, donde hay un concurridísimo mercado indígena.




San Martín Tilcajete




Tlacolula


La segunda parte del viaje, después de llegar a Guadalajara, y pasar por Zapopan, otro lugar de peregrinación para los católicos con su respectiva catedral, fue agotadora pero muy bien aprovechada con un viaje al lago de Chapala, pasando por Chapala y Ajijic para llegar finalmente a San Cristóbal, donde pasé muchos veranos de mi niñez...




Zapopan




Ajijic




San Cristóbal


Una larga y sinuosa carretera nos llevó después a Colima, donde pasamos una escasa pero indispensable noche en el Pacífico, en una pequeña playa, cerca de Colima, que se llama Cuyutlán:




Cuyutlán


Y, por último, recorrimos desde la costa hasta los Altos de Jalisco, tierra de Juan Rulfo, para llegar a la bella Tapalpa, otro pueblo lleno de recuerdos y que no ha cambiado nada en todos estos años:




Tapalpa


Finalmente, la vuelta a Xalapa, aunque no sirvió para descansar después de tantas horas de carretera, sí fue agradable para huir del calor (excepto en Tapalpa, donde el clima era digno de un pueblo de montaña). El reencuentro con las queridas Midori y Chaya, así como una última estancia con la familia, fue agradable y dio tiempo de una pequeña visita a Veracruz, puerto y ciudad del oxímoron por excelencia.




Midori




Chaya




Veracruz

Y bueno, queda pendiente la estancia en DF, pero aún tengo que recuperar las fotos de un disco duro (mi laptop acabó de arruinarse; agradezco que hiciera un backup). Ya me acabaré de poner al día pronto, verán como sí. Por lo pronto, la vida vuelve a la normalidad en la querida Compostela.