domingo, abril 27, 2008

Micah de visita em Compostela







Perdoade polo vídeo partido, coisas da cámara. / Perdonen por el video partido, cosas de la cámara.


Volveu o gran Micah P. Hinson e deu um concerto marabilhoso na Capitol. É certo que nom tivo o encanto da atmósfera de recital e do sentimento de complicidade da vez anterior, mas de todos os xeitos, os minutos extras (o concerto durou mais de duas horas) pagam esta caréncia. Foi uma mágoa que nom deixaram fazer fotos ou vídeos (agora vinha com patrocinador e suponho que puxo as suas condiçóns), mas aquí tedes os vídeos que fixem a vez pasada. Em fim, comentar-vos que o novo disco tem muito boa pinta e que, ainda que Micah nom tem xa esa carraxe contida característica (que foi substituída por uma dose de humor que descobrimos nas suas contínuas conversas co público; suponho que o feito de estar acabado de casar e muito namorado terá que ver), segue cantando como se diso dependera a sua vida. E por certo, xenial a história da sua estancia em Sevila. Pobre, ninguem lhe advirtiu sobre os perigos desa cidade, ainda que suponho que estará mais que prevido, se vai alguma outra vez.


Volvió el gran Micah P. Hinson y dio un concierto maravilloso en la Capitol. Es cierto que no tuvo el encanto de la atmósfera de recital y del sentimiento de complicidad de la vez anterior, pero de todos modos, los minutos extras (el concierto duró más de dos horas) hicieron que valiera la pena esta carencia. Fue una lástima que no dejaran hacer fotos o videos (ahora venía con patrocinador y supongo que puso sus condiciones), pero aquí tienen los videos que hice la vez pasada. En fin, platicarles que el nuevo disco promete mucho y que, aunque Micah no tiene ya ese coraje contenido característico (que fue substituido por una dosis de humor que descubrimos en sus continuas conversaciones con el público; supongo que el hecho de estar recién casado y muy enamorado tendrá que ver), sigue cantando como si de eso dependiera su vida. Y por cierto, genial la historia de su estancia en Sevilla. Pobre, nadie le advirtió sobre los peligros de esa ciudad, aunque supongo que estará más que prevenido, si vuelve alguna vez.

A COPE e o galego

Goberno de esquerdas? Tenho-vos dito que nom, que nom é (1, 2). Agora sae à luz que a Xunta paga à COPE por fomentar o uso do galego e o reconhecemento da identidade do pais. Anda, que cómpre ter cara, eh? Así se fai pais.


Gobierno de izquierdas? Ya les dije que no, que no es (1, 2). Ahora sale a la luz que la Xunta paga a la COPE por fomentar el uso del gallego y el reconocimiento de la identidad del país. En serio, que hay que tener poca vergüenza, ¿eh? Así se hace país.

quinta-feira, abril 03, 2008

Xogos olímpicos

As coisas claras:
1) Estou em contra do réxime chinés que reprime todo o que nom entre dentro dos seu "dever ser".
2) O réxime chinés nom é muito peor que o estadounidense, o inglés, o espanhol ou calquera outro.
3) Os xogos olímpicos tenhem muito mais de política que de deporte.
4) Nas últimas semanas, a repressom chinesa medrou muitísimo.
Nembargantes:
Nom coido que um boicot aos xogos olímpicos sexa uma resposta productiva ante esta situaçom. Por que? Se tedes um anaco (é um artigo muito longo), mirade a resposta neste revelador texto de Rafael Poch, experto em cultura oriental e nos réximes comunistas.

Las cosas claras:
1) Estoy en contra del régimen chino que reprime todo lo que no entre dentro de su "deber ser".
2) El régimen chino no es mucho peor que el estadounidense, el inglés, el español o cualquier otro.
3) Los juegos olímpicos tienen mucho más de política que de deporte.
4) En las últimas semanas, la represión china aumentó muchísimo.
Sin embargo:
No creo que un boicot a los juegos olímpicos sea una respuesta productiva ante esta situación. ¿Por qué? Si tienen un momento (es un artículo muy largo), miran la respuesta en este revelador texto de Rafael Poch, experto en cultura oriental y en los regímenes comunistas.

GZ

Sem comentários, vos sabedes do que estou a falar.


Eleçóns

Xa há tempo que nom pasaba por aquí, xusto dende a xornada de reflessom de há case um mes. Xa vedes, a vida nom dá tempo para visitar mais este espaço. Tenho que vos dizer que nom esquezo o meu blogue, mas si que tenho menos tempo para lhe dar.
Em fin, hoxe só uma pequena conclussom dos resultados electorais, sem entrar muito em matéria, que o tempo nom o permite. A empezar por os resultados globais: bos, por o simple feito de que nom ganhou a direita mais radical e irreflessiva. Vendo um pouco mais de perto, malos porque nom há peor democracia ca que tem duas únicas opçóns e se escolhe uma por impedir que chegue a outra. A caida dos votos para Izquierda Unida é uma pésima nova e, ainda que serve para que Llamazares se decida a marchar (a sua política entregada ao PSOE que desexaria continuar Rosa Aguilar foi um suicídio para o partido), deixa o congreso numa situaçom pésima para a ezquerda. O caso dos partidos nacionalistas tamén é preocupante pola perda de votos e de escanhos. Ainda que os mais importantes (CiU e PNV) som marcademente de direitas, a sua presenza é fundamental para defender os intereses dum estado plural. No caso dos partidos nacionalistas de ezquerdas, pésimas novas para ERC, que perdeu apoio polo medo da posível chegada do PP ao poder (maldito voto útil), mas um pouco esperanzadoras para NaBai e o BNG (e aquí é onde me toca) que seriam as duas únicas formaçóns de ezquerda que veron melhorar os seus resultados, ainda que minimamente. Será uma lexislatura difícil, muito cargada à direita (e velaí Bono como presidente do congresso para que serva de exemplo) e onde con seguridade o avance social do estado que vimos na primeira parte do goberno de Zapatero será uma lembranza afastada fronte ao medo que lhe meteram ao pobo coa crise económica. Como dim por alí, malos tempos para sonhar.


Ya hace tiempo que no pasaba por aquí, justo desde la jornada de reflexión de hace casi un mes. Ya ven, la vida no da tiempo para visitar más este espacio. Tengo que decirles que no olvido mi blog, pero sí que tengo menos tiempo para darle.
En fin, hoy sólo una pequeña conclusión de los resultados electorales, sin entrar mucho en materia, que el tiempo no lo permite. Empezando por los resultados globales: buenos, por el simple hecho de que no ganó la derecha más radical e irreflexiva. Viendo un poco más de cerca, malos porque no hay peor democracia que la que tiene dos únicas opciones y se escoge una por impedir que llegue la otra. La caída de los votos para Izquierda Unida es una pésima noticia y, aunque sirve para que Llamazares se decida a marcharse (su política entregada al PSOE que desearía continuar Rosa Aguilar fue un suicidio para el partido), deja el congreso en una situación pésima para la izquierda. El caso de los partidos nacionalistas también es preocupante por la pérdida de votos y de escaños. Aunque los más importantes (CiU e PNV) son marcademente de derechas, su presencia es fundamental para defender los intereses de un estado plural. En El caso de los partidos nacionalistas de izquierdas, pésimas noticias para ERC, que perdió apoyo por el miedo de la posible llegada del PP al poder (maldito voto útil), pero un poco esperanzadoras para NaBai y el BNG (y aquí es donde me toca) que serían las dos únicas formaciones de izquierda que vieron mejorar sus resultados, aunque mínimamente. Será una legislatura difícil, muy cargada a la derecha (y ahí está Bono como presidente del congreso para que sirva de ejemplo) y donde con seguridad el avance social del estado que vimos en la primera parte del gobierno de Zapatero será un recuerdo lejano frente al miedo que le meterán al pueblo con la crisis económica. Como dicen por ahí, malos tiempos para soñar.