quarta-feira, setembro 24, 2008

No puedo creer

Deus, como há friquismos na rede, e muitos deles concentrados em páxinas maravilhosas, como é o caso de No puedo creer. Se vos interessa, nom dubidedes e dade-vos uma volta, ou melhor, sindicade o sítio. As novas som para se partir.


Dios, cómo hay friquismos en la red, y muchos de ellos concentrados en páginas maravillosas, como es el caso de No puedo creer. Si les interesa, no duden y dense una vuelta, o mejor, sindiquen el sitio. Las noticias son para doblarse de risa.

sábado, setembro 20, 2008

El corolario Roosevelt

Resulta cómico que el Gobierno de Washington califique de “infamia” las acusaciones de intervencionismo golpista que le han lanzado Evo Morales y Hugo Chávez. Incluso los que no tenemos conocimiento preciso sobre los movimientos en la oscuridad que las autoridades norteamericanas han estado desplegando en América Latina durante los últimos meses sabemos que esas prácticas forman parte de sus tradiciones más arraigadas. Hace pocos días han aparecido nuevos datos –los que había eran ya abrumadores– sobre su participación en los golpes de Estado militares de Chile y Argentina y en la represión subsiguiente. Recordemos que incluso ha habido situaciones en las que, al no ver a sus agentes locales con capacidad para capitanear la correspondiente intentona servil, ha enviado a sus propias tropas para quitar y poner gobiernos. Ahora mismo está realizando constantes y muy duras incursiones militares en territorio de Pakistán sin contar con el permiso del Gobierno de Islamabad, pese a que se supone que es su aliado.


Seguir lendo (via Javier Ortiz)

segunda-feira, setembro 15, 2008

Morre Richard Wright



Um dia mais, o blogue de luto polo passamento dum dos grandes da arte no século XX, neste caso Richard Wright, fundador e tecladista de Pink Floyd até o final. Descanse em paz.



Un día más, el blog de luto por el fallecimiento de uno de los grandes del arte en el siglo XX, en este caso Richard Wright, fundador y tecladista de Pink Floyd hasta el final. Descanse en paz.

domingo, setembro 14, 2008

Um ano mais

Por certo, foi de novo 11 de setembro. Invito-vos a nom esquecer.


Por cierto, fue de nuevo 11 de septiembre. Los invito a no olvidar.


Amigos míos:
Seguramente esta es la última oportunidad en que me pueda dirigir a ustedes. La Fuerza Aérea ha bombardeado las torres de Radio Portales y Radio Corporación.

Mis palabras no tienen amargura, sino decepción, y serán ellas el castigo moral para los que han traicionado el juramento que hicieron… soldados de Chile, comandantes en jefe titulares, el almirante Merino que se ha autodesignado, más el señor Mendoza, general rastrero … que sólo ayer manifestara su fidelidad y lealtad al gobierno, también se ha nominado director general de Carabineros.

Ante estos hechos, sólo me cabe decirle a los trabajadores: ¡Yo no voy a renunciar! Colocado en un tránsito histórico, pagaré con mi vida la lealtad del pueblo. Y les digo que tengo la certeza de que la semilla que entregáramos a la conciencia digna de miles y miles de chilenos, no podrá ser segada definitivamente.

Tienen la fuerza, podrán avasallarnos, pero no se detienen los procesos sociales ni con el crimen… ni con la fuerza. La historia es nuestra y la hacen los pueblos.


Seguir lendo (vía escolar.net)

México, México II

Depois dum mes (si, muito tempo, seino), aquí vem a segunda parte da minha viaxe por México, que inclue visitas perdidas da primeira metade da viaxe e as da segunda, que vos devia. Em canto a estas pérdidas da viaxe no meu post pasado, todo se deveu a que a bateria da câmara nom resistiu mais e deixou-nos sem câmara polo menos um par de dias (nom vos preocupedes: xa me encarguei dela), así que tívem que tomar as respectivas fotos co móvel e nom as baixara. E é que em Oaxaca, claro está, a visita obrigada à rota cara a Hierve el Agua foi realizada (xa nom é o que era, mas segue a ser um lugar maravilhoso):




Hierve el Agua


E de volta a Oaxaca, a estrada levou-nos a Mitla, bastante abandonada, por certo, mas conserva ainda o seu encanto:




Mitla


E, por último, ao Tule, onde comimos de maravilha:




El Tule


Outro dia fixemos outra rota muito recomendável que nos levou a San Bartolomé Coyotepec, famoso polo seu barro negro, a San Martín Tilcajete, berce dos alebrijes, e a Tlacolula, onde há um concorridíssimo mercado indíxena.




San Martín Tilcajete




Tlacolula


A segunda parte da viaxe, depois de chegar a Guadalajara, e passar por Zapopan, outro lugar de peregrinaçom pra os católicos coa sua respectiva catedral, foi esgotadora mas moito bem aproveitada cuma viaxe ao lago de Chapala, pasando por Chapala e Ajijic pra chegar finalmente a San Cristóbal, onde pasei muitos veráns da minha nenez...




Zapopan




Ajijic




San Cristóbal


Uma longa e sinuosa estrada levou-nos depois a Colima, onde passamos uma escassa mas indispensável noite no Pacífico, numa pequena praia, perto de Colima, que se chama Cuyutlán:




Cuyutlán


E, por último, percorrimos dende a costa até os Altos de Jalisco, terra de Juan Rulfo, para chegar à bela Tapalpa, outra vila chea de recordos e que nom mudou nada em todos estes anos:




Tapalpa


Finalmente, a volta a Xalapa, ainda que nom serviu pra descansar depois de tantas horas de estrada, si foi agradável pra fuxir da calor (agás em Tapalpa, onde o clima era digno duma vila de montaña). O reencontro coas queridas Midori e Chaya, así como uma última estancia coa familia, foi agradável e deu tempo duma pequena visita a Veracruz, porto e cidade do oxímoron por excelencia.




Midori




Chaya




Veracruz

E bom, queda pendente a estancia em DF, mas ainda tenho que recuperar as fotos dum disco duro (o meu portátil acabou de se arruinar; agradeço que fixera un respaldo). Xa me acabarei de pór ao dia axinha, veredes como si. Polo pronto, a vida volve à normalidade na querida Compostela.